آسيب شناسي خانواده هاي تك فرزند

پژوهش حاضر به اسيب شناسي خانواده هاي تك فرزندي پرداخته است. روش پژوهش از نوع علي مقايسه اي است يافته هاي پژوهش حكايت از ان دارد كه تك فرزند ها پرخاشگر تر و مخرب ترند در بين گروه دوستان از محبوبيت كمتري برخوردارند و بيشتر قرباني مي شوند در حالي كه كودكاني كه همشير داشتند مهارت هاي اجتماعي وهمكاري بيشتري از خود نشان مي دهند ( ساطوريان و همكاران ۱۳۹۳) ميزان اميد به زندگي در نوجوانان خانواده هاي چند فرزند بالاتر از نوجوانان خانواده هاي تك فرزند مي باشد بنابراين لازم است با بالا بردن اگاهي والدين از همشير ها در رشد عاطفي ،اجتماعي و كاهش احساس تنهايي كودك مي توان به بالا بردن اميد به زندگي نو جوانان تك فرزند كمك كرد ( صادقي و روشن نيا ). ديگر از جمله پيامدهاي روحي و رواني تك فرزندي است كه بنابنظر روانشناسان حمايت هاي بي دريغ پدر . مادر هم نميتواند جايگزين مناسبي براي كمرنگ شدن ان باشد.