بررسي فرزندآوري و تربيت فرزند توسط زنان در تمدن اسلام

تشكيل خانواده و فرزندآوري، يكي از جنبه ‌هاي مهم زندگي افراد به شمار مي‌ آيد و به باور برخي از جامعه ‌شناسان خانواده، فرزندآوري و فرزندداري در ايران و جهان آن ‌قدر مهم است كه قرن‌ هاي طولاني، زنان با هويّتِ فرزندداري در كنار خانه ‌داري و شوهرداري، تعريف مي ‌شدند. زن خوب غذاي بهتر مي ‌پخت، از همسر بهتر پذيرايي مي ‌كرد و بسيار فرزند مي ‌آورد.تربيت ديني به مفهوم فراگير آن كه به معناي آموزش و پرورش ديني است؛ مي‌تواند كليدي‌ترين نقش را در توسعه معنوي و كمال يك جامعه ديني ايفا نمايد. هرگونه كاستي يا كوتاهي در اين امر، موجب بروز اختلالات و نابهنجاري‌‌هاي جبران ناپذيري در پرورش نسل نوين هر جامعه مي‌شود. از اين‌رو، براي اصلاح جامعه و پيشگيري از انحرافات اجتماعي، لازم است، فرايند تربيت در انديشه ديني، شناسايي شود. از آن‌جا كه آغاز اين امر در خانواده به خصوص مادراست، اين گفتار فرآيند آموزش و پرورش ديني را از خانواده آغاز و در گستره‌هاي فراتر دنبال مي‌كند. بهينه سازي تربيت ديني فرزندان و پيشگيري از آسيب ها و انحرافات تربيتي و سازوكارهاي تربيتي اسلام جهت درك بيشتر لذت ديني دغدغة ذهن و دل همة پدران، مادران و مربيان دلسوز جامعه است. كه در اين مقاله با روشي توصيفي تحليلي به بررسي فرزندآوري و تربيت فرزند به ويزه توسط مادر پراخته خواهد شد.