بررسي ابزارهاي مؤثر در تدريس به شيوۀ معكوس( درس تاريخ دورۀ دوم متوسطه)

يكي از روش‌هاي موثر در تدريس، روش تدريس به شيوۀ معكوسي يا روش يادگيري معكوس(وارونه) است كه اين شيوه با در نظر داشتن محتواي آموزشي و امكانات آموزشگاه، درصدد متنوع‌سازي كلاس درس و مشاركت بيشتر دانش‌آموزان و فراگيران در فرآيند تدريس است. بر اين اساس، سوال اصلي اين پژوهش آن است كه ابزارهاي مهم براي شيوۀ يادگيري معكوس در آموزش تاريخ چيست؟ نويسندگان به روش توصيفي- تحليلي، روش گردآوري اطلاعات به شيوۀ كتابخانه‌اي و با استفاده از تجربيات خدمت آموزشي، درصدد پاسخگويي به سوال و ابهام فوق مي‌باشند. اين پژوهش ضمن مفهوم سازي از روش تدريس معكوس، به بيان مشخصات بارز اين روش پرداخته و مي‌توان در شاخه‌هاي مهم تدريس معكوس تاريخ از آن‌ها استفاده كرد. خروجي اين نوشتار نشان دهندۀ آن است كه در آموزش تاريخ دورۀ متوسطه دوم، مي‌توان از روش يادگيري معكوس به خوبي استفاده كرد و از آن در بيان حوادث، رويدادهاي سياسي و اجتماعي سلسله‌هاي تاريخي استفاده كرد. حجم انبوه توليدات مستند، نقشه‌هاي تاريخ و همچنين استفاده از روش‌هاي تدريس چون گروه‌بندي كلاسي و بارش مغزي نيز در فرآيند تدريس به شيوه يادگيري معكوس در درس‌هاي تاريخ و علوم اجتماعي كاربرد موثري دارند و مي‌بايست، مدرسان اين كتاب‌هاي درسي به تلفيقي از روش‌هاي تدريس مسلط باشند.