بكارگيري روش قصه گويي به منظور آموزش تاريخ به كودكان در موزه

قصه گويي از جمله روشهاي موثريي است كه از گذشته گرچه به منظور سرگرم كردن كودك بوده، اما بعد آموزشي نيز داشته است. در ميان روشهاي آموزش در موزه به كودكان قصه گويي شيوه آموزشي مفيدي است كه جهت انتقال مفاهيم، رشد خلاقيت و اگاهي بيشتر و پرورش كودك مي توان بكار برد. رويكرد مطرح انتقال مفاهيم به شيوه اي غيرمستقيم در چارچوب نوع موزه تعريف خواهد شد. ساختار موزه در شكل گيري قصه و ابزارهاي مورد استفاده جهت بيان قصه در موزه ها به منظور بالا بردن سطح يادگيري و فهم كودكان تاثير مطلوبي خواهد داشت و باعث ايجاد علاقه و انگيزه بيشتر دركودكان خواهد شد. هر موزه متناسب با نوع و عملكرد از شيوه قصه گويي خاصي بهره خواهد گرفت،هدف از اين نوشتار بررسي تاثير مطلوب قصه و روشهاي ارائه آن در موزه به منظور آموزش تاريخ و يادگيري بهتر مي باشد. اين مقاله به روش كاربردي و با تحليل كيفي و توصيفي به بهره گيري از شيوه قصه گويي در موزه مي پردازد و براي اين منظور راهكارهايي ارائه مي-دهد. همچنين عوامل موثر در شيوه بكارگيري از اين روش مورد بررسي و سنجش قرار گرفته است.نتايج پژوهش رابطه ميان فضاي موزه، راهنما، اشياء را در نوع قصه و نحوه آموزش تاريخ موثر دانسته، از اينرو متناسب با سن، الگوهاي متفاوتي استفاده مي شود. روش قصه گويي نسبت به ساير گزينه ها همچون بازي در امر پرورش خلاقيت و فهم بهتر برخي مفاهيم مزيت و برتري دارد. همچنين از بعد اجرايي نيز در موزه كارآمدتر است.