اثربخشي آموزش مهارت هاي مقابله اي بر ميزان آشفتگي هيجاني، نااميدي و بهبود كيفيت زندگي زنان سرپرست خانواده

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش مهارت هاي مقابله اي بر آشفتگي هيجاني(استرس، افسردگي، اضطراب)، نااميدي و بهبود كيفيت زندگي زنان سرپرست خانواده مي باشد. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي است كه با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان سرپرست خانواده تحت حمايت كميته امداد امام خميني (ره) شهر اهواز در سال 1400-1399 بود . نمونه آماري در تحقيق حاضر شامل 30 نفر از زنان سرپرست خانواده تحت حمايت كميته امداد امام خميني (ره) شهر اهواز بودند كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 نفر) تقسيم شدند. پرسشنامه هاي استفاده شده در تحقيق؛ آشفتگي هيجاني لاويبوند و لاويبوند (1995)؛ مقياس نا اميدي بك (1974) و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (1996) بود. در اين تحقيق از پروتكل آموزش مهارت هاي مقابله اي به مدت 14 جلسه90 دقيقه اي و به صورت گروهي، براي گروه آزمايش اجرا شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش‌ تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته ها نشان داد كه آموزش مهارت هاي مقابله اي بر استرس، اضطراب، افسردگي از مولفه هاي آشفتگي هيجاني، نا اميدي و كيفيت زندگي، اثربخش است.