مدلسازي رابطه بين رهبري تحولگرا، رفاه كاركنان و انگيزش شغلي از ديدگاه كاركنان پتروشيمي كارون

هدف از انجام اين مطالعه، مدلسازي رابطه بين رهبري تحولگرا، رفاه كاركنان و انگيزش شغلي از ديدگاه كاركنان پتروشيمي كارون بود. تحقيق حاضر به لحاظ هدف، كاربردي و از نظر روش جمع آوري داده ها از نوع پژوهش هاي توصيفي –همبستگي و از لحاظ زماني، مقطعي بود و جامعه آماري در اين مطالعه، كليه كاركنان پتروشيمي كارون (80 نفر) و با توجه به محدود بودن جامعه آماري، از روش سرشماري استفاده و كل جامعه آماري به عنوان نمونه در نظر گرفته شد. در اين مطالعه از پرسشنامه هاي استاندارد رهبري تحول گرا باس و آوليو (۲۰۰۰)، انگيزش شغلي توسط رضايي (1382) و رفاه كاركنان توسط آبتين (1391) براي گردآوري اطلاعات آماري استفاده شده است. روايي محتوايي هر سه پرسشنامه توسط صاحبنظران تأييد گرديد و پايايي آن پس از اجراي آزمايشي بين 30 نفر از كاركنان به وسيله محاسبه آلفاي كرونباخ براي سه پرسشنامه به ترتيب 827/0، 803/0 و 859/0 تعيين گرديد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي همبستگي پيرسون، معادلات ساختاري و تحليل مسير استفاده شد. نتايج آزمون همبستگي پيرسون نشان داده كه بين رهبري تحول گرا، انگيزش شغلي و رفاه كاركنان و ابعاد آنها رابطه معناداري داشته است. نتايج آزمون تي گروه هاي مستقل نشان داده است كه بين انگيزش شغلي كاركنان زن بيشتر از كاركنان مرد بود. همچنين، رفاه كاركنان بر رابطه بين رهبري تحول گرا و انگيزش شغلي كاركنان پتروشيمي كارون، نقش واسطه اي داشته است.