مقايسه اثربخشي زوج درماني هيجان محور با تلفيق افشاء نوشتاري و زوج درماني سيستمي بر ميل به طلاق و فرسودگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق

هدف تحقيق حاضر مقايسه اثربخشي زوج درماني هيجان محور با تلفيق افشاء نوشتاري و زوج درماني سيستمي بر ميل به طلاق و فرسودگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق بود. روش پژوهش آزمايشي (طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل) بود. نمونه تحقيق شامل 30 زوج متقاضي طلاق بود كه بصورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. سپس از ميان نمونه پژوهش 15 زوج متقاضي طلاق در گروه آزمايش1 (زوج درماني هيجان محور با تلفيق افشاء نوشتاري)، 15 زوج متقاضي طلاق در گروه آزمايش2 (زوج درماني سيستمي) و 15 زوج متقاضي طلاق در گروه كنترل گماشته شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ميل به طلاق روزبلت، جانسون و مورو (1983) و پرسشنامه فرسودگي زناشويي پاينز (1996) بود. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس چندمتغيره مانكوا، آنكوا و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد، بين اثربخشي زوج درماني هيجان محور با تلفيق افشاء نوشتاري و زوج درماني سيستمي بر ميل به طلاق و فرسودگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق تفاوت معنادار وجود دارد و زوج درماني هيجان محور با تلفيق افشاء نوشتاري نسبت به زوج درماني سيستمي بر كاهش ميل به طلاق و فرسودگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق اثربخشي بيشتري داشت.