توسعه و معماري پايدار با استفاده از رويكرد معماري سنتي در اقليم گرم و خشك ايران

Development and sustainable architecture using the traditional architectural approach in the hot and dry climate of Iran

امروزه با بي توجهي به ساختارهاي موجود در معماري سنتي ايران ‌، بحران هاي زيست محيطي متعددي گريبان گير شهرها شده است. با بررسي اقليم گرم‌و‌خشك ايران كه نشان‌دهنده پشتوانه پربار جنبه هاي گوناگون پايداري است ميتوان با استفاده از اين ويژگي ها و اصول در كنار بهره گيري از مزاياي تكنولوژيكي طراحي محيط مسكوني فرصتي را فراهم نمود ، تا معماري سنتي در جهت تطبيق و تلفيق با شرايط زماني در راستاي احيا و توسعه معماري پايدار قدم بردارد.با پيچيده تر شدن زندگي و مناسبات فردي انسان عصر مدرنيته ، در كنار نيازمندي هاي وي، سبب دخالت هاي او در طبيعت شده، كه اين امر موجب دگرگوني هاي بسياري در طبيعت شده است. همچنين موجب هشدارهاي جدي در دهه شصت ميلادي گرديد: كمبود آب قابل شرب،گرم شدن زمين، افزايش آلودگي وضربات روحي به انسان ها، از جمله هشدارهاي مهم درجهت تداوم و پايداري سلامت زندگي بشري است. توسعه پايدار جنبه هاي مختلفي را در بر مي گيرد. باجستجو درباره ي معضلات پيش روي انسان و راه حل آنها در طراحي و توسعه شهري و معماري پايدار،نقش طبيعت هرچه بيشتر هويدا مي گردد. اين پژوهش تلاش دارد كه معماري سنتي و بومي را به معماري قابل تطبيق پايدار تبديل كند، و اصولي از معماري سنتي كه با مؤلفه هاي معماري پايدار مطابقت دارد را در سوي تعيين شيوه هاي بازنده سازي و به كارگيري آن ها تهيه شود . ازطرفي معماري پايدار كه در سازه هاي سنتي ايران وجود دارد، با شاخصه هايي چون عوامل اقتصادي،اقليمي ، فرهنگي- اجتماعي در هم آميخته شده است كه خود هويت و فرهنگ شهري را تعيين ميكند. با گذرزمان به علت مشكلاتاجتماعي وطرد شدن جوامع از ارزش ها ، اصول ديگري چون عدم توجه به عوامل زيست محيطي حاكم شده اند،كه معضلات كنوني معماري و شهرسازي را به دنبال داشته اند .