تبيين نقش فناوري هاي نوين معماري در دستيابي به توسعه پايدار

Explaining the role of new architectural technologies in achieving sustainable development

امروزه توسعه پايدار به دلايل بسياري از جمله تغييرات اقليمي و كاهش روز افزون منابع انرژي و آسيب هاي ناشي از فعاليت بشر به محيط در كانون توجه جهاني است. با توجه به اين كه تمام مردم جهان به طور مستقيم و غير مستقيم با ساخت و ساز سروكار دارند و حدود 40 درصد از منابع انرژي در صنعت ساختمان سازي مصرف مي شود بايد فعاليت هاي اين صنعت را با ديدگاه هاي توسعه پايدار بازنگري نمود. به كارگيري فناوري هاي نوين در معماري نيز از مباحثي است كه در زمينه توسعه پايدار از جمله معماري پايدار بسيار مورد توجه است. معماري پايدار نيز به عنوان شاخه مهمي از معماري عصر حاضر، درمقابله ي با اثرات سوء پيشرفت تكنولوژي و صنعتي شدن جوامع، راهكارهاي را جهت كاهش آسيب رساني صنعت ساخت و ساز بر محيط زيست ارائه كرده و بناهايي نوين و همساز با طبيعت را عرضه مي كند. لازمه دست يافتن به چنين بناهايي، به كار گرفتن فناوري هاي نوين در معماري و بهره گيري از تكنولوژي در راستاي توليد مصالح هوشمند و متريال هاي نويني است كه رفتار اكولوژيك ساختمان را در جهت مديريت هوشمند انرژي پيش مي برد، و اين به معناي بكارگيري مصالحي است كه به بهترين شكل، خود را با تغييرات محيطي تطبيق مي دهند. اين مقاله، پژوهشي در خصوص فناوري هاي نوين معماري و مواد و مصالح هوشمند كه در طراحي معماري پايدار به خدمت گرفته مي شوند و در نهايت بررسي چگونگي عملكرد اين فناوري ها در معماري و ساختمان مي باشد. روش اين پژوهش به صورت كيفي و توصيفي - تحليلي بوده و اطلاعات مورد استفاده از طريق مطالعات كتابخانه اي و اسنادي مي باشد و هدف آن تبئين نقش فناوري هاي نوين معماري در توسعه پايدار و كمك به تحقق اهداف توسعه پايدار در طراحي معماري است.