نور در معماري ايران

نور در معماري ايران

در دهه هاي اخير بحران هاي ناشي از كمبود انرژي و استفاده روزافزون از انرژي خورشيد در ساختمان مورد توجه قرار گرفته است حال آنكه روشنايي طبيعي تنها يكي از اين زمينه ها است كه از گذشته در معماري ايران داراي ارزش بوده، الگوهاي نورپردازي مورد استفاده در اين معماري در اثر تعامل جوامع سنتي با يكديگر و با طبيعت زيستگاه خود و نحوه ارتباط با ماوراطبيعه در طول ساليان متمادي شكل گرفته است. با توجه به اين سه نوع ديدگاه اصلي، معنويت گرايانه يا روحاني، رويكرد زيبايي شناسانه يا روانشناانه و رويكرد فيزيكي يا علمي، در نحوه نگرش انسان نسبت به حضور نور در فضا وجود دارد. بنابراين در اين پژوهش سعي داريم با تاكيد بر لزوم بازخواني جنبه هاي كيفي و معنويت بخشي نور طبيعي در معماري سنتي ايران، با نگرش تحليلي به بررسي چگونگي حضور كيفي نور در عرصه فضاي معماري پرداخته مي شود. در اين پژوهش كه به روش توصيفي و تحليلي و با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و اسنادي انجام پذيرفته با بررسي و معرفي گونه هاي استفاده از نور در معماري ايراني، مولفه هاي استفاده از نور و نحوه و ميزان ورود نور به فضاهاي معماري سنتي ايران را در سه دسته مولفه هاي فضاي معنوي، مولفه هاي كيفي فضا و مولفه هاي كيفي_معنايي نور دسته بندي نموده ايم.