تاثير پوشش گياهي در تامين آسايش اقليمي با رويكرد معماري منظر

امروزه با افزايش دما و گرم شدن كرۀ زمين و نزديك بودن ايران به خط استوا، نيازبه تعديل دما و بهترشدن دماي محيط و ايجاد فضاي باز با رويكرد آسايش حرارتي بيشتر از پيش احساس مي شود. يكي از راهكارهاي ايجاد آسايش اقليمي، پوشش گياهي و سايه اندازي طبيعي با درختان و گياهان مي باشد. ايجاد سايۀ طبيعي كه همان استفاده از گياهان و درختان است، سبب كاهش شدت نور خورشيد شده و سايه در سطح زمين سبب كاهش دما و تعديل دماي محيط مي گردد. در مناطق گرم و خشك كشورمان به علت بالا بودن درجۀ حرارت لزوم توجه به آسايش حرارتي در فضاهاي باز شهري دو چندان مي شود، كه اين امر در سايۀ بهره گيري از آسايش اقليمي مهيا مي شود. پوشش گياهي رايج ترين راهكار براي بهبود شرايط حرارتي در شهرها است. هدف از اين پژوهش بررسي نقش پوشش گياهي در ايجاد سايه و به تبع آن تامين آسايش اقليمي در فضاي باز شهري مي باشد.