چكيده فارسي :
آب به عنوان يكي از اساسي ترين عناصر طبيعي، از ديرباز تأثير بسزايي در شكل گيري و اثربخشي فضاهاي شهري داشته و همواره جلوه هاي مختلف آن باعث تهييج و تحريك گرايش انسان به زيبايي شده است. ارزش هاي وجودي آب تنها از نوع زيبايي شناختي نبوده بلكه به عميق ترين و دروني ترين بخش طبيعت باز مي گردد. در ايران باستان، معماري به سوي آب حركت مي كند و دركنار آن آرام مي گيرد. ولي در دوره اسلامي آب در معماري حالت كاربردي پيدا مي كند و معماران آگاهانه سعي مي كنند تا به طبيعت تسلط يافته و آن را به نظم بكشانند و باشناخت قوانين فيزيكي و رفتار آب و درك نقش و ارتباط آن با انسان، آب را به درون معماري بكشانند. امروزه با گسترش بي رويه شهرها و آلودگي هاي ناشي از آن، حضور و تأثير عناصر طبيعي چون آب در عرصه فضاهاي معماري و شهري، سبب نزديكي هرچه بيشتر انسان به طبيعت و كاهش فشارهاي روحي و رواني او خواهد بود. محقق در اين مقاله به دنبال آن است تا عنصر آب در معماري ايران را با نگاهي معمارانه بازخواني نموده و نقش و جايگاه آب در معماري را در چهار حوزه كالبدي، كاربردي، منظري و معنايي بررسي نمايد. روش تحقيق پژوهش حاضر توصيفي است و با استناد به منابع كتابخانه اي و الكترونيكي به واكاوي موضوع پرداخته شده است. نتايج نشان داده است، در حال حاضر هويت آب با مدرن شدن معماري امروز، ضمن حفظ جايگاه كاربردي، از قالب كالبدي، معنايي و منظري تا حدودي فاصله گرفته و به سمت بحراني در هويت معماري برپايه حضور آب در فضاهاي معماري شده است.
چكيده لاتين :
Water, as one of the most basic natural elements, has long had a great impact on the formation and effectiveness of urban spaces, and its various effects have always stimulated and stimulated the human tendency to beauty. The existential values of water are not only aesthetic but also go back to the deepest and innermost part of nature. In ancient Iran, architecture moved towards the water and calmed down next to it. But in the Islamic period, water is used in architecture and architects consciously try to dominate nature and bring it into order. And by recognizing the physical laws and behavior of water and understanding its role and relationship with humans, draw water into architecture. Today, with the uncontrolled expansion of cities and the resulting pollution, the presence and impact of natural elements such as water in the field of architectural and urban spaces, will bring man closer to nature and reduce his psychological pressures. In this article, the researcher seeks to re-read the element of water in Iranian architecture with an architectural perspective and examine the role and place of water in architecture in four areas: physical, functional, visual and semantic. The research method of the present study is descriptive and the subject has been researched with reference to library and electronic sources. The results show that at present, with the modernization of architecture, water identity, while maintaining its practical status, has moved away from the physical, semantic and visual form to a critical point in the architectural identity based on the presence of water in architectural spaces.
