تحليلي بر شاخص هاي عدالت فضايي بعد مسكن مورد مطالعه منطقه 2 شهر تهران

Analysis Of Spatial Justice Indicators Of Housing; The Case Stady on Region 2 in Tehran

فرآيند شهرنشيني بي‌رويه در قرن اخير، به‌خصوص در جوامع توسعه‌نيافته سبب ايجاد چالش‌هايي ازجمله كاهش كيفيت زندگي و نابرابري در ابعاد گوناگون كالبدي، زيست‌محيطي، خدماتي، اجتماعي و اقتصادي شده است كه درنهايت موجب مي‌شود تا از فضا استفاده بهينه به عمل نيايد و حتي امكانات و منابع به‌طور يكسان توزيع نشوند كه اين موضوع خود سبب تضعيف و يا حتي انسجام ملي و جامعه مي‌شود. بنابراين مطالعه و ارزيابي نابرابري در شرايط مختلف اجتماعي و اقتصادي در تمام فضاهاي شهري در سنجش ميزان عدالت اجتماعي-فضايي مي‌تواند به نيازهاي اساسي شهروندان در چارچوب برنامه‌هاي اجتماعي و اقتصادي پاسخگو باشد. از اين جهت در پژوهش حاضر با استفاده از تحليل‌هاي فضايي-مكاني و با رويكردي عدالت‌محور به بررسي ميزان عدالت اجتماعي در بعد مسكن و در سطح منطقه 2 شهر تهران پرداخته شده است. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي-تحليلي است و داده‌هاي مورد نياز از شيوه‌هاي مطالعات كتابخانه‌اي-اسنادي و مركز آمار ايران به‌دست آمده است. مدل‌هاي سنجش خودهمبستگي فضايي ازجمله آماره موران عمومي، گتيس-ارد جي يا لكه داغ و آماره گتيس-ارد يا خوشه‌بندي داده‌ها براي تحليل شاخص‌هاي عدالت فضايي بر بعد مسكن انجام شده‌اند و نتايج تجزيه و تحليل‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه شاخص‌هاي مورد مطالعه از نظر توزيع فضايي داراي خودهمبستگي مثبت نسبتا پايين بوده است و وضعيت نابرابري فضايي با شدت متفاوت در محله‌ها وجود داشته كه بيانگر عدم تعادل فضايي بوده است.

The process of uncontrolled urbanization in the last century, especially in underdeveloped societies, has created challenges such as reduced quality of life and inequality in various physical, environmental, service, social and economic dimensions, which ultimately prevents the optimal use of space and even facilities and Resources should not be distributed evenly, which will weaken or even weaken national and community cohesion. Therefore, the study and evaluation of inequality in different social and economic conditions in all urban spaces in measuring socio-spatial justice can meet the basic needs of citizens in the framework of social and economic programs. Therefore, in the present study, using spatial-spatial analysis and with a justice-oriented approach, the level of social justice in the housing dimension and in area 2 of Tehran has been investigated. The research method of this research is descriptive-analytical and the required data have been obtained from the methods of library-documentary studies and the Statistics Center of Iran. Spatial autocorrelation measurement models such as general Moran, Gi statistic or hot spot statistics and Gi statistic or clustering statistics have been performed to analyze spatial justice indices on the housing dimension and the results of this study show that the studied indices in terms of distribution Spatial has a relatively low positive autocorrelation and there has been a situation of spatial inequality with varying severity in neighborhoods, which indicates a spatial imbalance.