آسيب‌‌شناسي شبكه اجتماعي آموزش دانش‌آموزان (شاد)

هدف از پژوهش حاضر، آسيب‌‌شناسي شبكه اجتماعي آموزش دانش‌آموزان (شاد) بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، كاربردي است و از لحاظ روش نيز به صورت كيفي و با استفاده از راهبرد پديدارشناسي انجام گرفت. واحد مطالعه، معلمان، دانش‌آموزان، و والدين دانش‌آموزان مقطع ابتدايي شهر اهواز بود. براي انتخاب مشاركت‌كنندگان از راهبرد نمونه‌گيري هدفمند استفاده شد. در دل راهبرد نمونه‌گيري هدفمند نيز با توجه به ماهيت متفاوت افراد مورد مطالعه، از روش نمونه‌گيري سهميه‌اي براي انتخاب افراد مطلعان كليدي استفاده شد. با استناد به قاعده اشباع نظري، نمونه‌اي به حجم 7 نفر انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. براي گردآوري اطلاعات، از مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته فردي استفاده شد و تحليل مصاحبه‌ها نيز بر مبناي روش تحليل مضمون و به صورت توصيفي انجام گرفت. اطلاعات حاصل از تحليل مضمون مصاحبه‌ها در قالب مضامين اصلي و فرعي دسته‌بندي شدند. در نهايت، جهت اطمينان از معتبر بودن تحليل‌ها از روش بازبيني توسط مشاركت كنندگان استفاده شد. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، مهم‌ترين موانع اثربخشي شبكه اجتماعي آموزش دانش‌آموزان (شاد) عبارت از نگرش‌هاي منفي نسبت به سامانه شاد؛ موانع پداگوژيكي؛ پايين بودن سواد فناوارانه و اطلاعاتي؛ موانع زيرساختي و سخت‌افزاري؛ دشواري‌هاي مالي، مادي، و زماني؛ و پيامدهاي عاطفي منفي براي دانش‌آموزان بودند.