مكانيسم هاي اساسي جهت افزايش طول عمر در پروتكل هاي مسير يابي براي شبكه هاي حسگر بيسيم

شبكه‌هاي حسگر بي‌سيم اساسا شامل گره هاي حسگر با هزينه پايين هستند كه اطلاعات را از محيط جمع‌آوري مي‌كنند و آن‌ها را به يك چاهك منتقل مي‌كنند كه در آن آن‌ها متعاقبا پردازش خواهند شد. از آنجا كه گره‌هاي بي‌سيم به شدت تحت فشار هستند، دغدغه اصلي اين است كه چگونه انرژي گره‌ها را حفظ كند به طوري كه عمر شبكه مي‌تواند به طور قابل‌توجهي گسترش يابد. استفاده از يك چاهك استاتيك مي‌تواند به سرعت انرژي همسايگان چاهك را كاهش دهد. به علاوه، استفاده از يك مسير تكي غير بهينه همراه با حداكثر سطح توان انتقال ممكن است به سرعت انرژي گره‌هاي منفرد را در مسير كاهش دهد. اين امر منجر به مصرف نامتعادل انرژي از طريق ميدان سنسور مي‌شود و در نتيجه تاثير منفي بر طول عمر شبكه دارد. در اين مقاله، ما يك طبقه‌بندي جامع از مكانيزم‌هاي مورد استفاده براي افزايش طول عمر شبكه ارايه مي‌كنيم. اين تكنيك‌ها، چه در زمينه مسيريابي و چه در سطح لايه سطحي، به سه دسته زير مي‌افتند: چاهك هاي چندگانه، چاهك متحرك، كنترل توان و الگوريتم هاي الهام‌گرفته از محيط زيست، بسته به عملكرد پروتكل، در اين رده‌بندي، توجه ويژه‌اي به الگوريتم‌هاي كنترل توان، كنترل توان و الهام‌گرفته از زيستي معطوف شده‌است كه تاكنون در ادبيات مورد توجه زيادي قرار نگرفته است. علاوه بر اين، هر كلاس انواع مختلفي از پروتكل‌هاي هنري را پوشش مي‌دهد، كه بايد ايده‌هايي براي كاره‌اي آينده بالقوه ارائه كند. در نهايت، ما اين مكانيسم‌ها را مقايسه مي‌كنيم و در مورد مسايل تحقيقي آزاد بحث مي‌كنيم.