تاثير تكنولوژي بر فضاي دانشگاهي

انقلاب ديجيتال در سه دهه اخير و پيشرفت هاي تكنولوژيكي در حوزه شيوه ها و روشهاي ارتباط افراد با يكديگر و شبكه هاي اجتماعي يا همان پردازش بر پايه ابر، تغييراتي اساسي در زندگي ما پديد آورده است. حوزه آموزش نيز مسلما با توجه به ماهيت بين فردي آن، از اين دگرگوني مستثني نبوده است. فضاهاي آموزش عالي، بعنوان بعد فيزيكي حوزه آموزش، هر روز با چهره اي جديد، امكاناتي نوظهور ساخته مي شوند تا بتوانند در تالش براي تطبيق با تغييرات پر سرعت حوزه هاي مختلف موفق عمل كنند. فضاهاي آموزش عالي در ايران ،معموال به عنوان بخشي از پروژههاي طرح جامع براي ساختمان جديد يا نوسازي ساختمان هاي موجود در محوطه دانشگاهها طراحي مي شوند. طراحي ساختمان تابع مراحل استانداردي است كه طي ده هاي گذشته تغيير قابل توجهي نكرده است، وبه طبع دانشگاههايي كه در اين سالها ساخته شده اند رويكردهاي جديد آموزش و استفاده ازتكنولوژي در آنها به چشم نمي خورد. اين پژوهش سعي در شناسايي و تبيين تاثير انقالب تكنولوژي دهه اخير بر فضاهاي آموزش عالي در دنياي امروز را دارد و به پايه هاي نظري و شيوه هاي عملي تاثير تكنولوژي هاي نوين بر فضاهاي آموزشي مي پردازد. اين مطالعه با نگاه به اين تغييرات در فضاي آموزشي، قصد بررسي علل و چگونگي شكل گيري شيوه هاي نوين و بدست آوردن راهكارهاي طراحي متناسب با نيازهاي كنوني و در حال تغيير فضاي آموزش را دارد. دو محور اصلي تعامل و انعطاف پذيري در راستاي راهكارهاي ارائه شده در حوزه طراحي فضاي آموزشي نوين بر مبناي رويكرد ساختارگرايي ارائه شده اند. راهكارها در حوزه انعطاف پذيري، خود در دوبخش، برگشت پذيري و سيال بودن بررسي شده ودر نهايت منجر به ارايه راهكارهايي در حوزه برنامه ريزي و حذف برخي از فضاها و تغييرات كمي و كيفي آنها شده است