نگاهي اجمالي به فضا هاي باز دانشگاهي و مولفه هاي موثر بر كيفيت آن

دانشگاه ها اماكن تدريس و يادگيري هستند كه احساسي اجتماعي را در كل و اجزاء خود ايجاد ميكنند. نقش دانشكده ها و فضاهاي باز در اين است، تا واحدهاي كوچك و قانونمندي را براي محققان ايجاد نمايند كه از فضاهاي اجتماعي به صورت مشترك استفاده نمايند. اين فضاها نه تنها عرصه گفتماني بين تصوير علميو شكل ساخته شده در سطحي گسترده، بلكه متعهد به ايجاد گفتماني بين دانشجويان در فضاهاي مختلف با يكديگر است. عالوه بر آموزش رسمي، يكي از قابليتهاي دانشگاهها ايجاد تعامالت اجتماعي در اين فضاهاي باز است كه امروزه تحقيقات متخصصين را در اين زمينه به همراه دارد. دردانشگاههاي ايران مطالعات و تحقيقات كاربردي با هدف ارتقاء كيفيت فضاهاي باز دانشگاهها درخدمت يادگيري دانشجويان، به جز چند مورد جزئي، انجام نشده است. در صورتي كه اين فضاها هم ميتوانند در پيشبرد اهداف دانشگاهها، علم و آموزش، نقش مؤثرتري داشته باشد. در اين راستا، با توجه به خأل علمي وحرفهاي موجود، ميتوان از دانش معماري و حرفه منظر كمك قابل توجهي گرفت. در رابطه با نارساييها و ظرفيتهاي فوق، در اين تحقيق با مطالعه مقاالت مرتبط با اين موضوع، پارامترهاي مختلف تأثيرگذار بر نقش توسعه پذير بودن فضاهاي باز بر ميزان اجتماع پذيري براي تقويت نقش اين فضاها در تعامالت اجتماعي شناسايي و مورد بررسي و تحليل قرار خواهد گرفت. نتايج اين پژوهش بيانگر آن است كه ابعاد فيزيكي فضا شامل: انعطاف پذيري، تنوع فضايي، عناصر محيطي، دسترسي پذيري، ابعاد انساني و عملكردي شامل: شكل گيري رفتار انساني، آسايش رواني و اجتماع پذيري، ابعاد معنا و سرزندگي شامل: سرزندگي محيطي تأثيرگذار ميباشد.