طراحي سايبان‌هاي معابر دانشگاه بر اساس الگوهاي ايجاد سايه در معماري بومي (نمونه موردي: دانشگاه صنعتي جندي شاپور دزفول)

در طراحي معماري هر كدام از كاربريهاي مخلتف، بعد از توجه به زيبايي و كاربردي بودن آن كه اهداف مهم طراحي معماري محسوب ميشوند توجه به اقليم هدف والا و ارزشمندي است كه باعث آسايش كاربر و ارزشمندي بناي معماري ميگردد. معماران گذشته و معاصر در زمينه طراحي اقليمي، تلاشهاي فراواني كردهاند. اكنون، وظيفه ما دانستن حكمتهاي معماري گذشتگان و توسعه و پيشرفت طراحي اقليمي باتوجه به علم و تكنولوژي روز است. ايجاد سايه براي معابر و پيادهراهها به ويزه در مناطق گرم يكي از موئرترين عوامل براي تامين آسايش حرارتي است. با توجه به مشاهدات در بافت كهن شهر دزفول توجه به فضاهاي باز شهري مانند كوچه، خيابان، گذر از ارزش بالايي برخوردار بوده است. اين پزوهش فضاهاي باز و پيادهراههاي دانشگاه صنعتي جندي شاپور دزفول به عنوان نمونه موردي، در ساعات اوج گرماي فصول سال بخصوص تابستان برگزيده شده است و به دنبال الگوهاي طراحي سايبان براي پيادهراههاي دانشگاه ميباشد. سوال اصلي تحقيق به اين شرج ميباشد: الگوهاي طراحي ايجاد سايه در بافت قديم دزفول كدامند؟ براي جوابگويي به اين پرسش، از روش توصيفي تحليلي استفاده شده است. بدين منظور در اين پزوهش با روش گردآ وري مطالعات كتابخانهاي، ابتدا به بررسي مفاهيم پايه مربوط به طراحي اقليمي پيادهراه و معرفي چگونگي گذرهاي بافت قديم دزفول پرداخته شده است. سپس با مطالعات ميداني به دنبال الگوهاي ايجاد سايه در بافت قديم دزفول پرداخته شده است. همچنين در انتهاي اين پزوهش نمونههايي از طراحي سايبان پيادهراه، در دانشگاه يزد و دانشگاه جندي شاپور اهواز كه از نظر اقليمي نياز بيشتري به ايجاد سايه دارند، تحليل شده است. نتايچ نشان ميدهد كه در بافت قديم دزفول براي فرار از شرايط نامساعد اقليمي در فصول گرما، راهكارهايي براي سايهاندازي در معابر شده است كه ميتوان به الگوهايي مانند: خوونچيني، گوش- پرهاي، فريز، تونجه، جلوخان، عرض معابر، ارتفاع ديوارها، ، سابا± و درهم تنيدگي بافت اشاره نمود.