رابطه بين توانمندسازي و رضايت شغلي با بهره‌وري كاركنان شهرداري شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين توانمندسازي و رضايت شغلي با بهره‌وري كاركنان شهرداري شهر تهران بود. روش مورد استفاده در اين پژوهش برحسب هدف كاربردي و از نظر گردآوري داده‌ها توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را كليه‌ي كاركنان در شهرداري منطقه 4 شهر تهران كه در سال 1400-1399 مشغول به فعاليت بودند، تشكيل مي‌داد و از اين ميان با استفاده از جدول مورگان و روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي، نمونه‌اي به اندازه‌ي 175 نفر انتخاب و پرسشنامه در اختيار آنها قرار گرفت. به منظور گردآوري اطلاعات از سه پرسشنامه استاندارد توانمندسازي اسپيترز(1995)، رضايت شغلي بري‌ فيلد و روث(1951) و پژوهشگر ساخته بهره‌وري كاركنان استفاده شد. به منظور سنجش پايايي‌ها از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد كه مقدار اين ضريب براي هر سه پرسشنامه بالاي 0.7 به دست آمد؛ هم‌چنين به منظور سنجش روايي از روايي محتوا استفاده شد كه براي اين منظور پرسشنامه‌هاي با تاييد متخصصين مربوطه رسيد. تجريه و تحليل اطلاعات به دست آمده از اجراي پرسشنامه‌ها از طريق نرم‌افزار SPSS 21 در دو بخش توصيفي و استنباطي(همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه) انجام پذيرفت. نتايج تحقيق نشان داد، بين توانمندسازي كاركنان و مولفه هاي آن شامل احساس معني‌داري، احساس شايستگي و احساس مؤثر بودن با بهره‌وري كاركنان رابطه وجود داشت، اما بين مولفه احساس خود تعييني با بهره وري كاركنان رابطه وجود داشت، اما بين احساس خود تعييني رابطه وجود نداشت. هم‌چنين، بين رضايت شغلي و مولفه‌هاي آن شامل توانايي، درك و شناخت شغل، حمايت سازماني، انگيزش و بازخور با بهره‌وري كاركنان رابطه مثبت و معناداري وجود داشت.