اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر بهزيستي روانشناختي و انعطاف پذيري خانواده دانش آموزان مقطع متوسطه

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر بهزيستي روانشناختي و انعطاف پذيري خانواده دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران در سال 1399 بود. پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران بودند كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار داده شدند. گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه اي تحت آموزش مهارت هاي زندگي قرار گرفتند و گروه كنترل در طول اين مدت در انتظار درمان ماندند. روش جمع آوري داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد بهزيستي روانشناختي (ريف، 1980) و پرسشنامه استاندارد انعطاف پذيري خانواده (شاكري، 1382) انجام گرفت. تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده از اجراي پرسشنامه ها از طريق نرم افزار SPSS22 در دو بخش توصيفي و استنباطي (تحليل كوواريانس) انجام پذيرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه آموزش مهارت هاي زندگي باعث افزايش بهزيستي روانشناختي دانش آموزان مقطع متوسطه شده است. همچنين آموزش مهارت هاي زندگي باعث افزايش انعطاف پذيري خانواده دانش آموزان مقطع متوسطه شد. بنابراين برنامه آموزش مهارت هاي زندگي روشي موثر براي افزايش بهزيستي روانشناختي و انعطاف پذيري خانواده دانش آموزان است.