بررسي اثر هماهنگي راهبردي عناصر سازماني بر عملكرد سازمان

مساله تعيين استراتژي‌هاي عام براي سازمان‌ها از موضوعاتي است كه از ابتداي طرح مفهوم مديريت استراتژيك به آن اشاره شده و همواره تلاش شده است تا بتوان استراتژي‌هاي كلاسه شده اي براي شرايط مختلف سازمان‌ها ارايه نمود. در اين راه بسياري از دانشمندان علم مديريت مدل‌ها و الگوهايي را پيشنهاد داده‌اند كه برخي از آنها به واسطة انسجام و جامعيت كافي،‌ ماندگار شده و برخي ديگر از اين الگوها به فراموشي سپرده شده‌اند. گرچه اين مدل‌ها و الگوها، رويكردهاي مختلفي به “استراتژي” و “مديريت استراتژيك” دارند، اما اكثريت قريب به اتفاق آنها مي‌كوشند: الف-شيوه‌هايي براي تعيين استراتژي معرفي كنند. ب-استراتژي‌هاي استانداردشده و عام (ژنريك) كه قابل اجرا در بنگاه‌ها و صنايع مختلف است ارايه نمايند. جارتباط اين استراتژي‌ها را با ابعاد و شرايط سازمان‌ها بيان كنند. از سه كاركرد فوق، مورد آخر از پويايي و اهميت خاصي براي سازمان‌ها برخوردار است، چرا كه موفقيت اجراي استراتژي را در سازمان تضمين مي‌كند. در واقع بايد دقت نمود كه استراتژي‌هاي مدون براي سازمان در مرحله اجراي استراتژي چگونه با عناصر سازمان ساختار، فرهنگ و تكنولوژي ارتباط برقرار نمايد و چكونه بر آنها اثر گذاشته و از آنها اثر پذيرد. واقعيت اين است كه در نتيجه به نظر مي رسد هماهنگي بين اين چهار عنصر سازماني (يعني استراتژي، ساختار، فرهنگ و تكنولوژي) مي تواند به بهبود عملكرد سازمان كمك كند. اين همان موضوعي است كه پژوهش گر تلاش مي كند در اين تحقيق آن را به اثبات برساند. به منظور بيان دقيق و شفاف تر موضوع، پژوهش گر پارامتري با عنوان اثر عملكردي براي نمايش ميزان تاثير هماهنگي اين عناصر بر عملكرد سازمان معرفي نموده تا تفهيم مدل آسان تر شود.