تفاوت هزينه استقراض از بانك و بازار سرمايه

در اين مقاله قيمت گذاري وام هاي بانكي نسبت به اوراق قرضه هاي بازار سرمايه بررسي مي شود. در اين تجزيه و تحليل از يك نمونه جديد از وام هاي تطبيق يافته با سپرده اوراق قرضه از همان شركت در همان تاريخ استفاده شده است . وام دهندگان پس از محاسبه سنوات ، صرف سهام زيادي نسبت به اعتبار سپرده ضمانت شده با اوراق بهادار بدست مي آورند. در نمونه اي از وام-هاي بامدت تضمين شده به شركت هاي غير سرمايه گذاري، ميانگين صرف سهام 140 تا 170 درصد يا تقريباً نيمي از كل سپرده دريافتي است. اين اولين شواهد مستقيم از تمايل شركت ها به پرداخت اعتبار بانكي است و سوالاتي را در مورد ماهيت رقابت در بازار وام ايجاد مي كند. دو منبع اوليه اعتبار براي شركت ها، وام هاي بانكي خصوصي و اوراق قرضه عمومي است كه در بازار منتشر مي شوند. مطالعات دانشگاهي تعدادي نظريه در مورد تعامل ميان بازارهاي سپرده خصوصي و عمومي (به عنوان مثال، دايموند (1991)، راجان (1992)، چمنور و فولغيري(1994)) و شواهد تجربي در مورد تغييرات مقطعي و سري زماني مقادير وامها و اوراق قرضه منتشرشده را ارائه مي دهد. (به عنوان مثال، فاكندر و پيترسن(2006)، راو و صوفي (2010)، بكر و ايواشينا (2014)). ما اطلاعات كمي در مورد قيمت گذاري وام هاي بانكي و قيمت نسبي سپرده هاي خصوصي و عمومي داريم. اين مقاله با ارائه شواهد جديد درباره هزينه هاي نسبي وام و بدهي، اين خلا را پر مي كند. يافته اصلي اين مقاله اين است كه بانكها پس از محاسبه نرخ بهره ، صرف سهام قابل توجهي نسبت به قيمت ريسك اعتباري ناشي از بازار اوراق قرضه دريافت مي كنند. با ساخت يك مجموعه داده جديد متشكل از تسهيلات جديد وام و قيمت بازار ثانويه اوراق قرضه از همان شركت در همان تاريخ به اين يافته رسيديم. اين داده ها امكان مقايسه قيمت گذاري در بازارهاي وام و اوراق قرضه را فراهم مي كند كه تحت تأثير عوامل قابل مشاهده براي شركت-زمان نيست. ساختار اولويت بدهي شركت را با استفاده از هر دو مدل كاهش يافته و مدل هاي ساختاري ريسك اعتباري در نظر مي گيريم. از نگاه ريسك اعتباري، تفاوت اصلي ميان وام و اوراق قرضه اين است كه وام در ورشكستگي ممتاز است. تنها ايالتي كه در آن بستانكاران به طور كامل پرداخت نمي شوند نكول مي گردد ، بنابراين بازپرداخت هاي پيش بيني شده به طور پيش فرض تعيين كننده اساسي هزينه اعتبار است. جدول 1 شواهدي از بانك اطلاعاتي بازگشت نهايي شاخص مودي در مورد ورشكستگي شركت هاي داراي وام و اوراق قرضه معوق در زمان نكول از سال 1997 تا 2017 ارائه مي دهد. متوسط نرخ بازپرداخت وامها 84٪ است، در اكثر موارد وام دهندگان اصل و سود را به خود اختصاص مي دهند، در حالي كه اوراق قرضه بدون ضمانت به طور متوسط 35٪ بهبود مي يابند. اين تفاوت در مواجهه با زيان هاي نكول نشان مي دهد كه گسترش اعتبار وام بايد كوچكتر از گسترش اعتبار اوراق قرضه باشد.