بررسي عوامل مؤثر بر ارتقاء مشاركت شهروندان در مديريت بافت تاريخي (نمونه مطالعاتي: منطقه 12 شهرداري تهران)

مديريت بافت تاريخي از جمله مفاهيمي است كه از ابعاد مختلف اجتماعي، اقتصادي، سياسي و ... قابل بحث و روز به روز بر اهميت آن افزوده ‌مي‌شود. بافت‌هاي تاريخي و فرهنگي به عنوان هسته قديمي و تاريخي داراي قابليت ‌هاي بالفعل و بالقوه‌اند كه در صورت عدم پيش‌بيني تمهيدات لازم، موجب آسيب‌هاي جبران‌ناپذير و اتلاف سرمايه‌هاي فرهنگي مي‌شود. با تعريف حكمروايي به عنوان رابط بين جامعه مدني و دولت ‌ميتوان اذعان داشت تحقق حكمروايي شهري در مديريت بافت تاريخي بدون مشاركت فعال شهروندان، در مفهوم واقعي آن تحقق نخواهد يافت و مديريت بافت تاريخي در چارچوبي محدود و ايستا، با اعمال قدرتي يكسويه در تصميم‌گيري باقي خواهد ماند. اين روند سبب آشفتگي در بافت تاريخي شده و مهمتر از آن آسيب خوردن به هويت بافت را سبب شده است. از اين رو پژوهش حاضر با هدف ارائه راهكاري‌هايي براي تحقق مشاركت شهروندان در مديريت بافت تاريخي منطقه 12 شهرداري تهران تدوين شده است. نوع اين تحقيق كاربردي و روش مطالعه آن توصيفي-تحليلي است و به بررسي ساختار مديريت بافت تاريخي منطقه 12 شهرداري تهران و نقش مشاركت شهروندان در تهيه، اجرا و پايش طرح‌هاي مداخلاتي پرداخته شده است. سپس با استفاده از ماتريس (SWOT)، راهبردها و سياست‌هاي مناسب براي حركت به سوي تحقق عملي مشاركت شهروندان در مديريت بافت تاريخي ارائه شده است. نتايج تحقيق نشان داد سطح اعتماد به نهاد‌هاي مديريت بافت تاريخي در ‌ميان ذينفعان بافت تاريخي بسيار پايين است و اين مساله لزوم توجه به اعتماد سازي و افزايش شفافيت و پاسخگويي نهادهاي مديريتي را طلب ‌مي‌نمايد.