بررسي امكان سنجي نظام هاي استيجاري در ايران

نياز به مسكن يكي از ابتدايي ترين و اولين نياز هاي بشر بوده است.از ابتدا مسكن ها انواع مختلفي داشته اند ، يكي از آن ها مسكن هاس استيجاري هست كه هم اكنون بصورت گسترده توسط دولت ها بنام مسكن ها ارزان قيمت در حال ساخت و ساز هستند ، نوعي از مسكن هاي استيجاري دولتي هستند، شهرك هاي سازماني كه تحت نظر دولت هستند هم مسكن استيجاري نيز محاسبه مي شود، در اين پژوهش سعي شده كه نظام هاي مختلف در مسكن اجتماعي بررسي و سياست ها دخيل در آن مطرح و با نمونه ها و تجربيات كشور هاي خارجي مورد مقايسه قرار گيرد ، تا نگاهي اصولي تر به اين مورد داشته باشيم . روش مورد استفاده در اين پژوهش روش اسنادي و كتابخانه اي هست كه با تحيليل و مقايسه با تجربيات كشور هاي جهان به شناخت نقاط ضعف و موانع و مشكلات پيشرو و ارائه راهكار ها و پيشنهاداتي در جهت رفع اين موانع و تحقق مسكن ارزان قيمت در داخل كشور پرداخته شده است. براي رفع مشكل مسكن استيجاري بايد از توانائي ها و امتيازات هر سه بخش دولتي، خصوصي و تعاوني بهره گرفت، ازجمله اين راهكار ها مي توان به افزايش تنوع و در نتيجه افزايش كارآمدي نظام استيجار نيازمند تقويت بخش خصوصي و تشكل بخشيدن به تعاوني ها و همچنين تجديد نظر درنقش بخش دولتي، حمايت و تقويت تعاوني هاي مسكن از سوي دولت، چنانچه از قالب شعار خارج شود در بلند مدت مي تواند ازطريق نهادهاي مردمي وتعاوني هاي مسكن در روانسازي سياست هاي دولت درامر خانه داركردن محرومان و اقشاركم درآمد جامعه نقش موثري را ايفا كنند.