ارزيابي تاثير تاب آوري و چابكي بر كاهش حوادث ساختماني (مورد مطالعه: پروژه هاي ساختماني شهر تهران)

هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير تاب آوري و چابكي بر كاهش حوادث ساختماني با استفاده از معادلات ساختاري بود. روش اجراي پژوهش حاضر توصيفي- پيمايشي از نوع معادلات ساختاري به روش كمترين مجذورات جزئي است. شركت كنندگان در پژوهش حاضر كارگران پروژه هاي ساختماني منطقه 2 شهر تهران بودند. براساس فرمول كوكران 384 نفر به عنوان نمونه آماري تحقيق با استفاده نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي سنجش متغير چابكي سازماني از پرسشنامه اسپيتزر (۲۰۰۷)، جهت سنجش تاب آوري از پرسشنامه تاب‌آوري كونور- ديويدسون (۲۰۰۳) استفاده شده و پرسشنامه حوادث كار براساس پرسشنامه هاي موجود و مباني نظري در اين زمينه تهيه و تنظيم شد. در پرسشنامه ها از طيف 5 درجه‌اي ليكرت به‌صورت طيف «كاملاً مخالفم» تا «كاملاً موافقم» به‌عنوان مقياس اندازه‌گيري سؤالات استفاده شد. يافته هاي تحقيق نشان داد كه مولفه هاي چابكي سازماني شامل پاسخگويي، شايستگي، انعطاف پذيري و سرعت بر حوادث ساختماني تاثير دارد و باعث كاهش حوادث مي شود، همچنين نتايج نشان داد كه مولفه هاي تاب آوري مبتني بر شامل شايستگي/استحكام شخص ، اعتماد به غرايز شخصي، پذيرش عواطف مثبت، مهار و معنويت بر حوادث ساختماني تاثير دارد و منجر به كاهش آن مي شود.