بررسي و تحليل تاب آوري كالبدي در برابر مخاطره سيل. مطالعه موردي: بافت فرسوده محله باغ معين اهواز

مهم ترين مسئله روز دنيا و چالش اصلي شهرهاي كشورهاي جهان سوم، مقابله با بلاياي طبيعي است. راه‌حل مقابله تاب‌آوري بوده كه به شهر كمك مي كند انعطاف‌پذير باشد. مهم‌ترين مقصود تاب‌آوري، بازگشت شهر به حالت قبل از بحران در زماني كوتاه است. سيل يكي از مهم‌ترين مخاطرات طبيعي بوده كه همه‌ساله در كشور و خوزستان خسارت هاي زيادي به دليل دخالت هاي انساني در توپوگرافي زمين، به وجود مي آورد. شهرهاي كه رودخانه هاي بزرگ از آن ها عبور مي كند مانند اهواز، هميشه مستعد مخاطره سيل هستند. تاب‌آوري ابعاد مختلفي دارد كه در پژوهش پيشرو به بعد كالبدي آن پرداخته‌شده است. هدف اصلي اين پژوهش بررسي و تحليل تاب‌آوري شاخص هاي كالبدي در بافت فرسوده مقابل مخاطره سيل است. محله باغ معين در مجاورت كارون بوده و جزو هسته اوليه شكل‌گيري اهواز است. قدمت، كيفيت پايين كالبد، از بين بردن پوشش گياهي ساحلي شرقي، ساخت‌وسازهاي كلان در خط ساحلي ازجمله عوامل خطرپذيري اين محله در برابر سيل هستند. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي تحليلي بوده كه پس از استخراج شاخص هاي كالبدي در بافت هاي فرسوده در مقابل مخاطره سيل، به تحليل داده هاي جمع‌آوري‌شده از برداشت ميداني با روش مدل تصميم‌گيري چندمعياره تاپسيس و نرم‌افزار GIS پرداخته شد. شاخص هاي كالبدي شامل دانه‌بندي قطعات، كيفيت ابنيه، قدمت، تعداد طبقات، سازه است. نتيجه نهايي نشان مي دهد كه 19 بلوك داراي تاب‌آوري ضعيف و 8 بلوك داراي تاب‌آوري مطلوبي هستند. در نهايت محله باغ معين در برابر مخاطره سيل تاب‌آوري كالبدي نداشته و تاب آور نيست. در آخر به ارائه الگوي كاهش خطر پرداخته مي شود.