تركيب سيستم‌هاي فتوولتائيك با ساختمان بر اساس ملاحظات زيبايي‌شناسي

در گذشته، انرژي مورد نياز ساختمان، با استفاده از راهكارهاي اقليمي تامين مي‌شد. معمار سنتي با بكارگيري انرژي خورشيد، باد، زمين‌گرمايي و غيره، راه حل‌ها و شيوه‌هاي منطقي و مناسب، جهت فراهم نمودن شرايط آسايش انسان را ابداع و ارائه مي‌كرد. اين در حالي است كه بشر امروزي با صنعتي شدن و كشف منابع سوخت‌‌‌هاي فسيلي و تغيير در سبك ساختمان‌سازي، با تكيه بر منابع انرژي‌‌‌هاي تجديدناپذير، آسايش حرارتي بنا را تامين نموده و اين امر پيامدهاي ناگواري از جمله آلودگي محيط زيست را در پي داشته است. با افزايش آلايندگي حاصل از سوخت‌هاي فسيلي، توجه به انرژي‌هاي جايگزين و در رأس آن منابع بدون كربن (انرژي‌هاي تجديدپذير يا نو) مباحث جديدي در معماري تحت عناوين معماري پايدار، معماري سبز، ساختمان زيرو انرژي و غيره، مطرح شده است. با توجه به اينكه بخش زيادي از مصرف انرژي مربوط به ساختمان‌هاي مسكوني است لذا توجه به انرژي‌هاي نو در صنعت ساختمان ضروري است. در اين ميان انرژي خورشيد به دليل گستردگي و فراگيري داراي ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ اﺳﺖ. در همين راستا اين پژوهش با هدف آشنايي با سيستم‌هاي فتوولتائيك تركيب شده با كالبد معماري، با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و بررسي منابع كتابخانه‌اي و اسنادي، با تمركز بر انرژي خورشيدي به بررسي كاربرد سامانه‌هاي فتوولتائيك در صنعت ساختمان و چگونگي تلفيق آن با بنا با توجه به ملاحظات زيبايي شناسي پرداخته است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد سامانه‌هاي فتولتائيك به دو صورت همگن در كليت ساختمان و غير همگن در اجزاي آن قابليت تلفيق شدن دارند. در تلفيق غير همگن توجه به همنشيني مصالح ساختمان با فتوولتائيك‌ها جهت ايجاد طرحي يكپارچه ضروري است.