باغهاي شفابخش در مراكز درماني با رويكرد طراحي مبتني بر شواهد

مطالعات فراواني نشان داده‌اند حضور و گذران ساعت‌هاي طولاني در مراكز درماني، براي بيماران، ملاقات كنندگان و كاركنان تجربه‌اي تنش‌زاست. از اين رو رويكرد طراحان به معماري منظر و طراحي محوطه مجموعه‌هاي درماني صرفا جنبه‌ي زيبايي شناختي ندارد بلكه به منظر به عنوان عنصري شفابخش كه با بيمار ارتباط برقرار مي‌كند و باعث شفاي جسمي و روحي او مي شود، مي‌نگرند. با توجه به اين كه يكى از مهمترين مولفه‌هاى باغ‌هاى شفابخش و فضاهاى باغبانى درمانى كاربر محور بودن آن‌ها است، در اين پژوهش تلاش شده است تا دنبال فاكتورهاي ﻣﺆﺛﺮ در طراحى فضاهاى سبز شفابخش، با تأكيد ويژه بر آرامش بخشى از طريق تحريك حواس پنجگانه كاربران، سادگى، لذت بصرى، افزايش تعامل اجتماعى، توانبخشى به بيماران را پيدا كند تا كاربران آن بتوانند با آرامش خاطر و احساسى خوشايند در اين گونه محوطه حضور يابند. در اين مطالعه، جهت تأكيد بر استفاده از طبيعت در مراكز درماني و نگاه عميق تر به مسئله، نقش طبيعت در شفاي انسان و دليل آن به روش توصيفي- تحليلي و رويكرد طراحي مبتني بر شواهد مورد بررسي قرار گرفته است. رويكرد طراحي مبتني بر شواهد، حركتي مهم و رو به رشد در جهت ايجاد محيطي امن براي مراقبت از بيماران است. اين رويكرد در معماري به عنوان «تلاشي براي ارتقاي بهتر زيستن بيماران، بهبود فرايند درمان، ايمني و كاهش استرس» به وسيله‌ي بهترين شواهد شناخته مي‌شود. يافته‌هاي آن‌ها مبين اين مطلب است كه استفاده از فضاي سبز و ايجاد امكان دسترسي كاربران مراكز درماني به طبيعت، مي‌تواند محيطي آرامش بخش مهيا سازد و همچنين در روند بهبودي بيماران مؤثر واقع شود.