معماري و توسعه پايدار: مروري بر مباني و مفاهيم

بعد از جنگ جهاني دوم، با افزايش جمعيت و مهاجرت افراد از روستاها به شهرها، به تدريج جوامع با مشكل كمبود انرژي مواجه شدند. امروزه استفاده بيش از حد سوخت هاي فسيلي و منابع تجديدناپذير انرژي، زمينه هاي بحران محيط زيست را فراهم ساخته و زندگي بشر را با چالش روبه رو كرده است. از آن جايي كه ساختمان ها بخش اعظمي از آلودگي هاي زيست محيطي را ايجاد مي كنند، استفاده از شيوه هايي كه ميزان مخاطرات زيستي را كاهش دهد، از اهميت بسياري برخوردار است. معماري پايدار روشي در طراحي است كه بر كاهش مصرف منابع تجديدناپذير و بهينه سازي مصرف منابع تجديدپذير تاكيد مي ورزد. اين نوع معماري آسيب هاي ناشي از طراحي ساختمان بر منابع انرژي و محيط زيست را كاهش مي دهد، بنابراين ساختماني كه با طراحي پايدار ساخته مي شود كمترين ناسازگاري را با محيط زيست خواهد داشت. معماري پايدار برخلاف الگوهاي رايج ساخت و ساز، بر اصول طراحي اكولوژي و منطبق با طبيعت استوار است. اين امر ضرورت ايجاد و توسعه مقوله پايداري در معماري را به خوبي آشكار مي سازد. به دليل اهميت موضوع، همچنين از آنجايي كه تاكنون اصول مشخصي براي اين نوع طراحي بيان نشده است، در پژوهش حاضر، مباني و مفاهيم مرتبط با مساله توسعه پايدار و معماري به روش كيفي و تحليل محتوا، گردآوري و تشريح گرديده است. با در نظر گرفتن مباحث مطرح شده اين نتيجه حاصل مي شود كه معماري پايدار دربرگيرنده معاني، مفاهيم و شيوه هايي است كه علاوه بر حفظ محيط زيست و كمترين اثرات تخريبي برآن در طول زمان مانا و پايدار خواهد بود.