بررسي فواصل پراگزميك در فضاهاي شهري ايران (نمونه موردي: تهران)

انسان‌ها در اجتماع فضاهايي را براي فاصله از خود حفظ مي‌كنند كه تصور مي‌كنند ديگران نيز ترجيح به حفظ آن‌ها دارند، آن‌چه كه به‌عنوان فضاهاي پراگزميك مطرح مي‌شود. فضاهاي معماري و شهري بر اساس فواصل پراگزميك افراد، طراحي و شكل مي‌گيرند و از آنجايي كه در آمريكا، اروپا و اغلب كشورهاي عربي، اندازه‌هاي اين فواصل بررسي شده و در مورد ايران تاكنون مطالعاتي صورت نگرفته، اين پژوهش مي‌تواند با بررسي و اندازه‌گيري اين فواصل به اين دو سوال پاسخ دهد كه ميزان اين اندازه‌ها در انواع فاصله‌هاي پراگزميك چقدر است و همچنين كدام يك از اين فواصل پراگزميك در طراحي فضاهاي شهري ايران بيشترين تاثير را دارند. اين پژوهش به صورت كمي و با روش متا آنالايزز (Meta Analysis)، به تحليل و بررسي عكس‌هاي جمع آوري شده مربوط به دوره پيش از فراگيري بيماري كرونا كه در فضاهاي باز و بسته عمومي شهر تهران گرفته شده اند پرداخته كه اغلب از منابع آنلاين جمع‌آوري شده اند. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه انواع فاصله‌هاي پراگزميك بررسي شده در تصاوير با فواصل از پيش تعريف شده‌ي ادوارد هال مطابقت دارد.