ارزيابي مولفه هاي كالبدي تاب آوري شهري در جهت بهبود مديريت بحران زلزله (مطالعه موردي: منطقه 17 تهران)

زلزله يكي از مسائل روز مطرح شده در نظام برنامه ريزي شهري و مديريت بحران كشور ايران مي باشد. خسارت هاي فراوان ناشي از زلزله در ده هاي اخير موجب شده است تا مفهوم تاب آوري براي كاهش آثار زيانبار زلزله مورد توجه قرار گيرد. منطقه 17 تهران از لحاظ شدت تراكم جمعيت دومين منطقه و از نوع بافت كالبدي داراي درصد زيادي بافت فرسوده و ناپايدار مي باشد. در اين راستا، تحقيق حاضر با هدف ارزيابي تاب آوري كالبدي منطقه 17 شهر تهران در برابر زلزله هاي احتمالي صورت گرفته است. مقالة حاضر به لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ روش توصيفي- تحليلي مي باشد. برهمين اساس تحليل تاب اوري كالبدي منطقه 17 تهران بر اساس چهار شاخص(بافت كالبدي، كاربري زمين، تراكم جمعيتي و حمل و نقل و دسترسي) مورد ارزيابي قرار گرفته است. همچنين از نرم افزار ArcGIS نيز به منظور شناسايي و بررسي زير معيارها و تهيه لايه هاي متعددي نظير: دانه بندي قطعات، كيفيت ابنيه، پهنه بندي كاربري ها، فضاهاي سبز و باز، مراكز درماني، تراكم جمعيتي، سلسله مراتب شبكه معابر، عرض معابر و ايستگاه هاي آتش نشاني در محدوده مورد مطالعه استفاده شده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد منطقه 17 شهرداري تهران با توجه به موقعيت مكاني، ساختار طبيعي، تاريخي و بافت ناپايداري كه دارد در معرض مخاطرات گوناگوني مي باشد. به همين جهت با بكار گيري راهبردها و راهكارهاي ارائه شده و همچنين ارتقاي سطح مديريت بحران و افزايش هماهنگي ميان سازمان ها و مراجع ذي نفوذ مي توان سطح تاب آوري كالبدي منطقه 17 را بهبود بخشيد.