تاب‌آوري محيط شهري در برابر مخاطرات طبيعي ( مطالعه موردي زلزله)

با گسترش شهرها و تنوع نيازهاي شهري، از طرف ديگر آسيب‌ها و تهديدهاي طبيعي مشكلات انساني هم شهرها را تهديدخواهندكرد.از اين‌رو نياز است تا به دنبال افزايش ظرفيت و توان سكونتگاه‌هاي شهري و ضريب تاب‌آوري آن‌ها، زمينه براي مديريت با كيفيت شهرها براي آينده‌گان فراهم گردد. امروزه يكي از مهمترين مخاطرات خطر وقوع زلزله كه مدام شهرها را تهديد مي‌نمايد. هدف اين مقاله بررسي الگوهاي تاب‌آوري محيط شهري در برابر زلزله، مفهوم تاب‌آوري، شاخص، ابعاد تاب‌آوري و اصول 10گانه مديريتي و هشت الگوي منتخب تاب‌آوري توبين، خطي-زماني، مكاني، Systemic Resilience ،SERV ،CcaR ،BRIC ، P.E.O.P.L.E.Sمرتبط با تاب‌آوري بافت‌هاي شهري در برابر زلزله مي‌باشند.كه مطالب مورد نظر از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و جم‌آوري مقالات معتبر است. نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از آن است كه با استفاده از اين شاخص‌ها ، الگوها و برآورد تغييرات در بخش‌هاي گوناگون مي‌توان استراتژي‌هاي بهبود تاب‌آوري را با يكديگر مقايسه كرد و راهكاري اقتصادي مناسب را انتخاب نمود.