بررسي مصاديقي از نشانه‌هاي شهري در سنت شهر ايراني - اسلامي (مورد پژوهشي: بررسي نشانه‌هاي شهري عصر صفويه با تأكيد بر مكتب اصفهان و محدوده بافت تاريخي شهر اصفهان)

نشانه‌هاي شهري به‌عنوان نمود كالبدي ارزش‌هاي معنايي و فرهنگي جامعه، مي‌تواند موجب ارتقاي كيفيت فضاي شهري شود. شناسايي اصول طراحي در جهت درس‌آموزي آينده، اهميت پژوهش را دوچندان مي‌كند و عدم توجه به اين مهم، آسيب بر هويت ارزشمند شهري خواهد داشت؛ لذا پژوهش، باهدف تبيين مباني طراحي نشانه‌هاي شهري با رويكرد شهر ايراني - اسلامي، به بررسي ويژگي‌هاي نشانه‌شناختي مكتب اصفهان در شهرسازي دوران صفوي مي‌پردازد. روش تحقيق پژوهش، تحليل محتوا بر پايه داده‌هاي كمي و كيفي است كه با ابزار گردآوري داده مشتمل بر مطالعات كتابخانه و نقشه‌هاي تحليل فضاي شهري، تنظيم پرسش‌نامه و يادداشت‌برداري از پاسخ مصاحبه‌شوندگان بهره برده است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه باتوجه‌به ابداع مكتب اصفهان ساخت تك بناهاي شاخص رواج نداشته و عمدتاً اين بناها در مجموعه‌هاي شهري و در ارتباط با فضاهاي پيرامون خود قرار مي‌گرفته‌اند و توجه صفويه به سنت شيعه و اسلام سبب شده كانون‌هاي مركزي شهرها بطن ساخت بناهاي مذهبي و حكومتي در كنار يكديگر قرار گيرند. توجه مشاركت‌كنندگان در پژوهش به نمادهاي تاريخي و برانگيختگي حس هويت آنان با وجود اين نشانه‌ها نسبت به شهر اصفهان نيز در ارتباط كامل با ويژگي‌هاي كالبدي نشانه‌ها و نحوه استقرار و مقياس اين نشانه‌ها دارد. نتايج حاصل، ضرورت توجه به نشانه‌هاي شهري بيش از ساير عناصر در بازنمايي هويت‌هاي فرهنگي و شهري اذعان مي‌دارد. نشانه‌ها در كنار ساير عناصر نام‌برده سبب خوانايي فضاهاي شهري گشته و آنها را براي شهروندان رسا، مطلوب و امن مي‌سازد و احساس تعلق مكاني و در نهايت حفظ اين آثار را در آنها برمي‌انگيزاند.