ارزيابي سازوكار رفتار قلمروپايي در دستيابي به توسعه پايدار شهري

رفتار قلمروپايي، به عنوان يكي از رفتارهاي فضايي انسان با ماهيتي اجتماعي، يكي از مفاهيم مهم در ارتقاء كيفيت ارتباط انسان با محيط پيرامون مي باشد كه در نتيجه ي عدم توجه به ويژگي هاي كيفي در رابطه انسان و محيط ، در كنار مفاهيم متعدد ديگر از همين دست، به فراموشي سپرده شده است.هدف از اين مقاله نقش مهم رفتار قلمروپايي و فرآيند كيفيت قرارگاه هاي رفتاري در دستيابي به توسعه پايدار شهري مي باشد. توسعه پايدار در سطوح مختلفي قابل بحث است و در مقياس هاي متفاوتي از بافت ها ومحلات گرفته تا توسعه پايدار كلان شهرها و توسعه پايدار جهاني بيان مي شود. توجه به اين نكته كه اصول پايداري، معيارهاي خشك و غير قابل تغيير نيستند، در جهت نيل به آرمان هاي پايداري، از اهميت بالايي برخوردار است. روش تحقيق دراين مقاله كيفي بوده و ازيافته هاي اين پژوهش نتيجه مي شود كه قلمروي مطلوب در قرارگاههاي رفتاري به عنوان تجلي گاه پايداري اجتماعي انسان ها در بستر شهري مي باشد. لذا تحقيق حاضر در جهت دستيابي به جنبه هايي بر روي مفهومي چون قلمرو متمركز شده تا ضمن آشكار ساختن اهميت آنها در قرارگاه رفتاري ، راه حل هاي در جهت به كارگيري عملي اين گونه مفاهيم در دستيابي به توسعه پايدار شهري ارائه دهد.