بررسي و تحليل طرح توسعه مجدد در شهر بانكوك (نمونه موردي بافت حاشيه نشين Klong Toey)

مناطق حاشيه نشين يا سكونتگاه هاي غير رسمي در جوامع بشري داراي ابعاد و جوانب مثبت و منفي بسياري مي باشند و شناخت اين پديده و آگاهي از شرايط و جو حاكم بر آن ها، قابليت برنامه ريزي براي اينگونه مناطق را بيشتر ساخته تا زمينه هاي حذف فرسودگي، بي عدالتي و گسست از ساير مناطق شهر را فراهم آورد و به تبع آن با بكارگيري مجموعه اي از برنامه ريزي هاي اصولي و راهبردي بتوانيم رشد و توسعه را در شهر معنا ببخشيم. اين پژوهش مي كوشد تا با نگرشي بر تجارب صورت گرفته در برخي كشورهاي جهان در امر بهسازي سكونتگاه هاي غير رسمي و چگونگي مداخله آن ها در اين مناطق، معيارهايي جهت استفاده و حل معضل در مناطق حاشيه نشين شهري، كه رو به فزوني مي باشند استخراج نمايد. اين پروژه براي اولين بار با يك فرآيند توسعه مجدد طراحي شده است كه مي‌تواند با نيازها و خواسته‌هاي ساكنان اين سكونتگاه ها تطبيق داده شود. سپس ابزارها و توصيه‌هاي لازم براي اجراي اين فرآيند را به عنوان يك روش پيشگيرانه براي مقابله با تهديد ناشي از تخليه فراهم آورد. از طريق تطبيق اين فرآيند، شواهدي ارائه گرديد كه مي‌توان آن را براي جوامع مختلف در زمينه‌هاي اجتماعي و اقتصادي بكار برد. هدف اصلي پروژه، مقابله با خطر تخليه از طريق توسعه مجدد براي كمك به سكونتگاه هاي غير رسمي است. فرآيند انجام پروژه در دو بخش صورت گرفته است. بخش اول، مطالعات كتابخانه اي و اسنادي كه شامل مرور متون بنياد حمايت از سكونتگاه هاي غير رسمي در تايلند و مطالعه در زمينه حاشيه نشيني و راهكارهاي ساماندهي اين نواحي در ساير كشورهاي جهان پرداخته است. بخش دوم، مشاهدات ميداني است كه از طريق مصاحبه با اعضاي شوراي محلي و تكميل پرسشنامه از شهروندان محله Klong Toey به عناصر كليدي فرآيند توسعه مجدد در جهت ارائه پيشنهاداتي در راستاي دستيابي به اهداف پروژه رسيده ايم.