بسط اﺻﻮل و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﻨﻈﺮ ﭘﺎﯾﺪار از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ

بافت‌هاي تاريخي ميراث ماندگار معماري و شهرسازي ماست كه حفظ و نگهداري از آنها وظيفه نسل حاضر است. در كنار حفاظت از اين مجموعه‌هاي ارزشمند چگونگي پيوند توسعه‌هاي جديد به اين بافت‌ها موضوعي است كه نبايد از نظر دور بماند. عدم توجه به ويژگي‌هاي زيباشناختي و سوء‌مديريت سبب گرديده است تا ساخت‌و‌سازهاي جديد بدون درنظر گرفتن ارزش‌هاي بصري كالبد قديم و تنها براساس سازندگان و استفاده‌كنندگان انجام پذيرد. معماري و شهرسازي معاصر بايد ضمن احترام به بستر موجود از يكسو و توانايي در ايجاد همخاني كالبد با سليقه و نيازهاي زندگي امروز بتواند تداوم فرهنگي اين فضاها را حفظ نمايد. درنظر داشتن اين نكته مهم است كه منظر شهري تاريخي نقطه حركتي را در مديريت و توسعه شهري ايجاد مي‌نمايد. درنتيجه، به عنوان يك رويكرد، منظر شهري تاريخي بنياني را براي يكپارچگي حفاظت شهري در قالب يك چهارچوب توسعه پايدار كلي و توسعه درك افراد از محيط و منظرتاريخي فراهم مي‌آورد. بنابراين تلاش اين پژوهش برآن بود تا با بررسي آراي صاحب‌نظران و استخراج نقاط مشترك درزمينه مناظر تاريخي شهر، معيارهايي جهت طراحي و الگوسازي، به فرهنگ و منظري پايدار دست‌يابد. بدين‌منظور اين نوشتار از روش تحقيق توصيفي–تحليلي و شيوه تحقيق مرور متون و اسناد كتابخانه‌اي بهره برده است. نتيجه اين تحقيق و تحقيقات مشابه در واقع تشويق پروژه‌هايي است كه به‌سوي پايداري در حركت‌اند. دراين پروژه با تحليل مقايسه‌اي 5 مولفه، درقالب عوامل پايداري مناظرتاريخي‌شهرها مي‌توان با سياست بهسازي و اولويت تاريخي بودن آن محله و در محله‌هاي الحاقي با سياست‌هاي توانمندسازي به‌سمت توسعه پايدار مناظرتاريخي‌شهري دستيافت.