بررسي رضايت از شاخص هاي كيفيت زندگي در محلات شهري (نمونه موردي: محله شريف آباد شهر شيراز)

امروزه كيفيت زندگي شهري به عنوان كليدي ترين مفهوم در برنامهريزي شهري است .اين مفهوم به معني دخالت دادن شاخصهاي اجتماعي و كيفي در اهداف توسعه و عمران شهري و منطقهاي است.به كارگيري اين مفهوم در واقع واكنشي است در برابر توسعه يك بعدي اقتصادي در سطح ملي و توسعه صرفا كالبدي در مقياس شهري و تلاشي در جهت دستيابي به معيارهاي جامع تر و چند بعدي در عرصه برنامه ريزي استهدف اين پژوهش بررسي متغيرهاي مؤثر بر رضايت مندي شهروندان از كيفيت محيط زندگي در محله شريف آباد شهر شيراز است. بر اين اساس با توجه به مطالعة ادبيات نظري مربوط به كيفيت محيط، چارچوب مفهومي متشكل از عوامل پانزده گانه، مورد تحليل قرار گرفته است. نوع پژوهش، از نظر هدف كاربردي و توسعه اي، از لحاظ روش انجام تحقيق، توصيفي- تحليلي ميباشد. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران و با در نظر گرفتن فرضية حداكثر ناهمگني، براي محدودة مورد نظر 374 نفر محاسبه شد. نتايج نشان ميدهد كه بين متغير جنس با ميزان رضايت از، وضعيت آلودگي، امنيت اجتماعي موجود در محله، سرزندگي ساخت محيط و نظم حاكم بر كالبد رابطة معناداري دارد. در محدودة مورد مطالعه بين دو متغير ميزان تحصيلات و رضايت اقتصادي با ميزان رضايتمندي از كيفيت محيط زندگي رابطةمستقيم وجود دارد. و با توجه به وسعت محله، علت اين موضوع را مي توان تفاوتهاي فردي وابسته به صفات اجتماعي- اقتصادي بررسي كرد. از اين رو بايد افزود كه متغير سطح ميزان رضايت اقتصادي در ادراك كيفي ازمحيط در محله شريف آباد شيراز تأثيرگذار است.