ريشه يابي مشتركات در ايدئولوژي و مباني نظري معماري مدرن اوليه و سينماي كلاسيك

اين پژوهش به بررسي تطبيقي ساختار و مباني نظري، سينماي كلاسيك مد نظر ديويد بوردول و معماري مدرن اوليه و اشتراكات اين دو هنر در دهه‌هاي مياني قرن بيستم، يعني اوج دوران شكوفايي اين دو هنر، مي‌پردازد. انديشمندان زيادي به تفسير معاني و ارائه آراي انتقادي - تفسيري، پيرامون اين دو پديده به صورت مجزا پرداخته‌اند، از اين‌رو براي انجام اين پژوهش، از روش تحقيق، تفسيري - تاريخي استفاده گرديد. معماري مدرن خواستگاهي اجتماعي داشت و برگرفته از ضرورت‌هاي دوران معاصر خود بود و با نگاهي انتقادي، ستايشي به مقولاتي همچون جنگ، صنعت، فمينيسم و تكنولوژي، مباني فكري و نظري خود را طرح و پايه‌ريزي كرد. از طرف ديگر سينماي كلاسيك كه از نگاه منتقدين، عالي‌ترين و كامل‌ترين فرم سينمايي شكل‌گرفته در تاريخ اين صنعت است، سعي در ترسيم چهره‌اي بي‌نقص از جامعه معاصر و بالاخص قهرمانان و اسطوره‌هاي اجتماعي خود داشت. هر دو هنر ريشه در جامعه معاصر خود داشتند و با ارائه فرم، پرسپكتيو و نمايي بي‌نقص از روند مدرنيزاسيون تلاش داشتند، واكاوي و آسيب‌شناسي هنرهاي ديگر از جمله موسيقي و نقاشي را، از شكاف‌ها و آسيب‌هاي اجتماعي و طبقاتي جامعه مدرن، مخفي نگه دارند و مدينه‌اي فاضله از مدرنيسم و جهاني‌سازي، براي عموم ترسيم كنند.