نقش موزه كودك از منظر طراحي معماري در ارتقاء خلاقيت

شناخت و رشد انسان همواره متاثر از محيط و فضاي اطراف است. ريشه هاي درك محيطي در انسان از دوران كودكي شكل مي گيرد. چرا كه بخش قابل توجهي از شخصيت كودك در تعامل او با محيط صورت مي گيرد. كودك در مواجهه با محيط اطراف، اشيا و پديده ها را مشاهده مي كند، روز به روز رشد كرده، با قدرت تشخيص مي تواند بين اشيا تمايز قائل شود. بنابراين، تجربه اوليه هر فرد اهميت بسيار دارد. كودكان خلاق اند و خلاقيت از ويژگي هاي اساسي دوران كودكي است. طبق پژوهش هاي اخير موثرترين عامل در رشد و ارتقاء خلاقيت، تأثير فضاي معماري است كه كمتر مورد توجه است. طراحي فضاهاي ويژه كودكان بدليل تاثير بسيار محيط بر كودك، حائز اهميت است و معماران با طراحي فضاها، به نحوي نقش تربيت افراد را دارند و به دليل تاثيرپذيري بيشتر كودكان، در طراحي فضاهاي كودكان اين نقش اهميت بيشتري دارد. روش تحقيق در اين پژوهش، بصورت كيفي و توصيفي مي باشد كه نمونه موزه هاي كودك را از جنبه هاي مختلف، از جمله طراحي، مورد بررسي و تحليل قرار مي دهد. نتيجه اينكه، محيط طراحي شده در شكل گيري شخصيت افراد نقش موثري دارد. فضاي طراحي اين محيط ها وابسته به خواست و نياز كودكان است تا شرايط يادگيري منعطف و خلاق ايجاد نمايد. در حالت كلي، اين درك كودكان است كه كالبد معماري را تحت تاثير قرار مي دهد. مهمترين بحثي كه در اين پژوهش مطرح است، اهميت به كودكان و تقويت خلاقيت آنها، توسط طراحي موزه اي است كه متناسب با خواست و شناخت علايق آنها باشد و اشتياق به يادگيري را در كودكان گسترش دهد.