ارزيابي رويكرد برنامه‌ريزي ارتباطي در افزايش كيفيت زندگي و بازآفريني شهري (نمونه موردي: محدوده مركزي شهر اروميه)

توجه به بافت‌هاي قديمي و رفع ناپايداري آن‌ها، به موضوعي جدّي و محوري تبديل شده، به گونه اي كه سازمان‌هاي ذي‌ربط را به تكاپوي ساماندهي و بازآفريني بافت‌هاي مذكور سوق داده و لزوم مداخله در اين بافتها را مطرح نموده است. ارتقاء كيفيت محيط وبهبود سطح زندگي ساكنان موضوع اصلي علم شهرسازي است. اين موضوع به دليل ماهيت چند بعدي خود از پيچيدگي و گستردگي ويژه‌اي برخوردار است. شهر، پديده‌اي فراتر از كالبد ظاهري است. ابعاد اجتماعي و فرهنگي هر شهر به عنوان بعد پنهان در طرح‌هاي شهري به‌شمار مي‌روند. پس از گرايش برنامه‌ريزي شهري به جلب مشاركت در دهه‌هاي شصت و هفتاد ميلادي، نظريه برنامه‌ريزي ارتباطي، به عنوان شيوه پيشرفته از جلب مشاركت مردمي مطرح شد كه موجب تغيير در كنشهاي نظري و عملي توسعه‌شهري ومنطقه‌اي شده است. هدف پژوهش حاضر، ارزيابي ارتباط ميان ميزان حس تعلق و امنيت و مشاركت در ميان ساكنين محدوده مركزي شهر اروميه با استفاده از روش مطالعات ميداني و پرسشنامه و تجزيه و تحليل در نرم‌افزار SPSS مي‌باشد. جهت گردآوري داده‌ها از روش مطالعات كتابخانه‌اي و اسنادي و تهيه نقشه‌ها در نرم‌افزار GIS بهره گرفته شده است. يافته‌هاي پژوهش براساس همبستگي بدست‌آمده از آزمون اسپيرمن و همچنين سطح معني‌داري كوچكتر از 0.05 درصد حاكي از رابطه خطي و مثبت بين ميزان مشاركت و حس تعلق در شهروندان ساكن منطقه مورد مطالعه است. براساس مطالعات اين پژوهش مي‌توان اظهار داشت كه ماهيت ذاتي برنامه‌ريزي ارتباطي امكان به‌كارگيري آن در كشورهاي در حال توسعه در مقياس خرد و به‌ويژه نواحي با مشكلات پيچيده فراهم مي‌كند.