بررسي جوانب تجديد مصالح و استفاده از مصالح نوين در فرآيند حفاظت و مرمت ميراث تاريخي

در عصر حاضر، حفاظت از ميراث مصنوع، به طور فزاينده‏اي مورد تاكيد قرار گرفته است. اين ميراث، حامل اطلاعات تاريخي و ارزش‏هاي فراواني براي نسل كنوني و آتي است. ميراث مصنوع، نشان‏دهنده‌ي تاريخ جوامع، شيوه زندگي، علوم و تكنيك‏هاي ساخت و فن‏آوري‌هاي كهن و ... است. يكي از اركان حفاظت از ميراث مصنوعي و به طور كلي ميراث فرهنگي، حفاظت از ميراث معماري مي‏باشد. با توجه به اينكه عناصر اصلي سازنده اين بناها، مواد و مصالح آن است و در طي زمان به دلايل متعدد روبه فرسايش مي‏گذارد، پرداختن به اين پرسش كه «چه اقداماتي در راستاي مرمت و تجديد مواد و مصالح ميراث تاريخي مي‏توان به كار بست و مداخلات چگونه و تا چه ميزان باشند؟» ضرورت مي‏يابد. در همين راستا پژوهش حاضر سعي در امكان‏سنجي استفاده از مصالح نوين و بررسي ضرورت‏هاي استفاده از مصالح بوم‏آورد در حفاظت و مرمت ميراث تاريخي دارد و جوانب گوناگون استفاده از آن‏ها را مورد ارزيابي قرار مي‏دهد. به اين منظور مطالعه و شناخت ويژگي مصالح سنتي و نوين، بررسي اثرات آن‏ها در روند حفاظت و مرور قوانين موجود در اين حوزه مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش به روش كيفي تدوين شده و با توجه به اهداف با استفاده از راهبرد تركيبي به بررسي موضوع پرداخته شده. راهبردهاي توصيفي-تحليلي و استدلال منطقي ساختار اين پژوهش را شكل داده‏اند. نحوه گردآوري اطلاعات پايه براساس مطالعات كتابخانه‏اي است. و بر پايه آن مدل پيشنهادي، اصول تجديد مواد و مصالح در ميراث معماري و همچنين روش‏هاي ممكن جهت اجراي اين اقدامات ارائه شده است.