تاثير زيباشناسي در معماري ايران نمونه موردي ميراث فرهنگي كشور و مجتمع سينمايي دزفول

انسان از زماني كه به معماري مبادرت ورزيده، به نيازهاي روحي، باطني و حس زيبايي شناسي نيز توجه داشته است. امروزه در معماري ،زيباشناسي به دليل عدم تبيين قاعده مند و كاربردي،صرفا به عوامل جزئي صوري محدوده شده است ؛ در حالي كه اين مفهوم داراي تعريفي فراتر بوده و با ساختار، جزئيات بنا، مخاطب و محيط ارتباط تنگاتنگ دارد.معماري ايراني كه متبلور زيبايي شناسي در طول ساليان متمادي بوده ؛مي تواند منبعي غني جهت اقتباس اصول زيبايي شناسي در معماري باشد. مباني كمي و كيفي در معماري سنتي ،كه مربوط به مقوله ي زيباشناختي و اصول بصري حاكم برساختار و تناسبات هستند؛ منجر به بروز زيبا شناختي مي شود. در مقاله فوق نخست در مرحله اول به تعريف زيبايي و ويژگيهاي آن ، هدف زيبايي و زيبا شناسي از نظر انديشمندان وزيباشناسي در معماري ومعيارهاي زيبايي در معماري بحث نموده و سپس در مورد معماري ايراني ،ويژگي هاي آن و بررسي و تحليل نمونه موردي ميراث فرهنگي كشور و مجموع سينمايي دزفول پرداخته است. روش پژوهش در نگارش اين مقاله به صورت تحليلي و توصيفي و روش گردآوري داده ها به صورت اسنادي و كتابخانه اي بوده است .