بررسي تاثير و عملكرد آتريوم هاي مدرن در معماري پايدار (تحليل نمونه هاي داخل و خارج از ايران)

آتريوم به معناي حياط داخلي يا مركزي است كه در معماري سنتي ايران گودال باغچه ها ويا گلخانه هايي با سقف شيشه اي بوده است. در معماري بومي روم باستان به در ورودي حياط كليساهاي دوره صدر مسيحيّت اطاق مي شده است. آتريوم ها اين روزها به صورت يك فضاي محصور مي باشد كه به صورت عمودي و به ارتفاع چند طبقه ايجاد مي شود. و نور طبيعي را به داخل بنا هدايت مي كند، آتريوم ها بنا به نحوە قرارگيري در پـلان و كاركرد انواع مختلفي دارند، كه در اين مقاله بررسي مي شود. در معماري مدرن پايداري در طراحي بناهاي بلنـد مرتبه به عنوان يكي از مهم ترين منابع مصرف انرژي در حوزه ساختمان، از دغدغه هاي اصلي طراحان پايدار قلمداد مي شود. اين موضوع در مورد آسمان خراش هـاي اداري اهميت بيشتري پيدا مي كند. اين فضاها نياز به نور كافي، تهويه مناسب و شـرايط آسـايش حرارتـي دارنـد، كه با تعبيه آتريوم مي توان اين مسأله را حل كرد. با بررسي فرم ها و ساختار و شكل هندسي آتريومها و شرايط اقليمي منطقه مي توان ميزان دريافت نور و انرژي را به صورت بهينه تنظيم كرد.