روشهاي پيش ساختگي و نقش آن در تسريع اسكان پس از حوادث غيرمترقبه در ايران

ساختمان سازي به شيوه رايج امروز در ايران علاوه برصرف ميزان قابل توجهي از انرژي، مشمول دورريزي و پرت مصالح بوده و در بسياري از موارد محصول نهايي نيز از كيفيت مطلوبي به ويژه از منظر ايمني برخوردار نيست. خرابي هاي گسترده در زلزله هاي اخير بيانگر فقدان استحكام كافي ساختمان ها است كه از دلايل آن مي توان به عدم رعايت استانداردهاي لازم در فرآيند اجرا اشاره نمود. جايگزيني سيستم هاي پيش ساخته با روش هاي دستي و درجاسازي ، به شيوه اي فراگير در صنعت ساخت و ساز كشورهاي پيشرفته بدل گشته است. ليكن استفاده محدود و ناچيز از اين روش ها و بكارگيري روش هاي درجاسازي و سنتي در ايران موجب افزايش مصرف انرژي، پرت مصالح و كاهش كيفيت ساخت گرديده است. به نظر مي رسد يكي از عرصه هاي ضروري براي كاربست پيش ساختگي، با توجه به تكرار اين گونه تجربه هاي ناگوار در ايران، به ويژه در چند سال اخير، انجام بازسازي در مناطق آسيب ديده به دنبال بروز بلاياي طبيعي است. اين نوشتار در پي شناخت مزاياي پيش ساختگي در انجام بازسازي هاي پس از حوادث در ايران به منظور اسكان مردم منطقه و واحدهاي امدادرسان است. روش گردآوري اطلاعات، مراجعه به متون نوشتاري موجود بوده و شيوه تحقيق نيز با استفاده از تحليل محتوايي صورت پذيرفته است. نتيجه دريافت شده از اين تحقيق را مي توان چنين بيان نمود: سياست گذاري در حيطه ي توليد بايد با نگاه به آينده در زمينه عرضه و تقاضا همراه باشد. با توجه به نياز روزافزون به توليد مسكن به ويژه در مقاطعي كه بروز سوانح حجم گسترده اي از افراد جامعه را بي خانمان نموده است، بهره گيري از روش هايي كه ضمن برخورداري از كيفيت، سرعت انجام كار رابالا و هزينه را كاهش دهد، راهگشاي مديريت بحران خواهد بود. يكي از روش هاي رايج در جوامع پيشرفته كه در راستاي هدف ياد شده در بالا گام برداشته، صنعتي سازي يا پيش ساخته سازي است. البته همگامي اين روش با مقوله هاي فرهنگي، اقليمي، زيست محيطي و اقتصادي هر منطقه موضوعي است كه بايد مورد توجه برنامه-ريزان قرار گيرد.