تدوين الگوهاي نوشهرگرايي در بازآفريني محلات ناكارآمد شهري (مطالعه موردي: اصفهان)

در دهه هاي اخير براي رفع مشكلات ناشي از فرسودگي و زوال مراكز شهري و گسترش افقي شهرها جنبشهاي نوشهرگرايي و بازآفريني شهري مطرح شدند، اين جنبشها براي ايجاد جوامع پايدار و كارا، بازگشت به الگوي محلات سنتي را امري لازم مي دانند. هدف از اين پژوهش بررسي تحقق الگوهاي نوشهرگرايي با رويكرد بازآفريني شهري محله كاوه واقع در منطقه 7 شهر اصفهان است. و سعي مي شود به طور اجمالي به معرفي نوشهرگرايي و اصول پيشنهادي آن براي برنامه ريزي فضاهاي عمومي شهري از جمله پياده مداري، اتصال و پيوستگي، ايجاد كاربري هاي مختلط و ايجاد گونه هاي مختلف مسكن در بافت و ... را مورد مطالعه قرار دهد و ابزارهاي طراحي بافت هاي نوشهرگرا مطرح شود. روش انجام پژوهش توصيفي تحليلي است و تجزيه و تحليل اطلاعات از طريق مطالعات اسنادي و ميداني بصورت پرسشنامه صورت پذيرفته است. در نهايت تلاش شده با بازبيني در برنامه ريزي ها و اصول طراحي محلات شهري به جهت بازگرداندن كيفيت هاي محيطي مطلوب در محلات شهري مورد بررسي قرار گيرد. يافته ها نشان مي دهد كه در بين شاخص هاي نوشهرگرايي تقويت فضاي سبز عمومي، ساماندهي دسترسي ها، تنوع مسكن، تنوع معماري و زيبايي شناسي داراي بيشترين اهميت هستند.