بررسي ارتباط ميان كمبودتوجه – بيش فعالي (بر اساس معيار كانرز) و تيپ هاي شخصيتي مايرز بريگز

اختلال كمبود توجه- بيش فعالي (ADHD) يك كم تواني و اختلال رفتاري– رشدي است كه فرد مبتلا به آن داراي اختلال در توجه ماندگار و علائم تكانشگري است. علائم اين اختلال در بزرگسالان به صورت احساس بي قراري ذهني، گم كردن وسايل شخصي، قطع كردن مكرر سخن ديگران، قدم زدن مفرط، پرت شدن حواس حين صحبت با ديگران، روحيه ي بي ثبات و از كوره دررفتن نمايان مي شود [1]. اين افراد با مشكلاتي از قبيل اضطراب، خستگي هميشگي، فراموشي دائم، افسردگي و مشكل در تمركز مواجه مي شود. با توجه به تأثيرات منفي اين اختلال بر روي شخصيت و عملكرد اجتماعي افراد مبتلا، بررسي ارتباط اين دو مي تواند نقش مفيدي در زمينه روان شناسي داشته باشد. بر اين اساس پژوهش حاضر به مطالعه ي ارتباط ميان اختلال كمبود توجه- بيش فعالي و تيپ هاي شخصيتي در دانشجويان دانشگاه صنعتي اميركبير پرداخته است. براي سنجش كمبود توجه- بيش فعالي از پرسشنامه كانرز بزرگسالان (نسخه گزارش از خود) و براي شناسايي تيپ شخصيتي افراد از آزمون شخصيت مايرز-بريگز استفاده شده است. جامعه آماري اين مطالعه 201 نفر (با ميانگين سني 4.41 ± 24.54 سال) از دانشجويان و دانش آموختگان دانشگاه صنعتي اميركبير بوده است. پس از تصحيح پرسشنامه ها، نمرات T، در 4 زير مقياس ADHD شامل بي توجهي (A)، بيش فعالي (B)، نقص توجه- بيش فعالي (C) و شاخصADHD (D) و هم چنين 16 زير مقياس تيپ شخصيتي افراد تعيين شد. سپس نرمال بودن توزيع نمونه ها در هر گروه مورد بررسي قرار گرفته و بر اساس نتيجه آزمون هاي مناسب پارامتري/ غيرپارامتري براي بررسي وجود تفاوت هاي معني دار در گروه-هاي تحت مطالعه انتخاب شد. در پايان نيز با تشكيل جدول پيشايندي نسبت شانس و نسبت خطر ابتلا به اختلال ADHD در گروه هاي شخصيتي مختلف مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين مطالعه نشان مي دهد ميان شيوع ابتلا به اين اختلال و تيپ هاي شخصيتي درون گرا- برون گرا و ادراكي- قضاوتي تفاوت معناداري در اين جامعه آماري وجود دارد. افراد مبتلا به اختلال ADHD از نوع A افرادي درون-گرا و ادراكي، از نوع B افرادي برون گرا و ادراكي، از نوع C افرادي ادراكي و از نوع D افرادي درونگرا و ادراكي بوده اند.