پيش بيني تمايل به رفتار پر خطر جوانان تهراني بر اساس ويژگي هاي خودتعيين گري، تاب آوري و آمادگي براي تغيير

هدف: پژوهش حاضر با هدف پيش بيني تمايل به رفتارهاي پرخطر جوانان تهراني بر اساس ويژگي هاي خودتعيين گري، تاب آوري و آمادگي براي تغييراست. روش: جامعه آماري مورد نظراين پژوهش شامل پسران ورودي 98-97 دوره كارشناسي دانشگاه آزاد واحد رودهن به تعداد 200 نفر بود كه با روش نمونه گيري خوشه اي به صورت تصادفي انتخاب شدند .جهت اندازه گيري متغيرهاي تحقيق به ترتيب از مقياس تاب آوري كونور و ديويدسون، پرسشنامه آمادگي براي تغيير، پرسشنامه خودتعيين گري دسي و رايان ، مقياس خطرپذيري جوانان ايراني(IARS)استفاده شد. به منظور تحليل داده ها از آزمون تحليل رگرسيون چند متغيره استفاده شد. يافته ها: تاب آوري و ويژگي هاي خود تعيين گري، مي توانند تمايل به رفتارهاي پر خطر را پيش بيني كنند. رابطه بين متغير هاي تاب آوري و خود تعيين گري با تمايل به رفتار هاي پر خطر به طور معنا داري منفي بود. بر همين اساس مي توان پيش بيني كرد كه با افزايش سطح تاب آوري ميزان تمايل به رفتارهاي پرخطركاهش يابد. هم چنين خود تعيين گري، تقريبا به صورت معني دار با تمايل به رفتار هاي پر خطر رابطه ي منفي دارند و مي توان به اين نتيجه رسيد كه هر چه تاب آوري و خود تعيين گري بالا تر باشد ميزان تمايل به رفتار هاي پر خطر كمتر مي شود.