عوامل گرايش جوانان به تاخير در ازدواج

پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان گرايش جوانان به تأخير در ازدواج و عوامل مرتبط با آن انجام شده است. چهارچوب نظري مورد استفاده در اين مطالعه، گرايش به فردگرايي(آلكسي دوتوكويل)، سبك فرزند پروري والدين (دايانا بامريند)، احساس ازخودبيگانگي (ملوين سيمن)، مي‌باشد. پژوهش حاضر به شيوه توصيفي- همبستگي اجرا شده است. جامعه آماري اين پژوهش جوانان 39-20 سال شهر زنجان مي‌باشند. داده ها با استفاده از پرسشنامه در بين 383 نفر از جوانان كه با روش تعيين حجم نمونه كوكران محاسبه و با روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شده، جمع آوري گرديد. اطلاعات در دو بخش توصيفي در قالب جداول و نمودار و در بخش تحليلي از آزمون هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون، آزمون t و رگرسيون چندگانه استفاده شد. با توجه به تحليل فرضيات مشخص گرديد: متغيرهاي گرايش به فردگرايي (875/0) و احساس از خود بيگانگي (723/0)، سخت گيري والدين در انتخاب همسرِ فرزندان (820/. )، بيكاري جوانان(836/.)، ترديد جوانان در انتخاب همسر (713/.)، ترس جوانان از آينده (892/.) ، سنگيني مخارج ازدواج (848/0)، تمايل جوانان به ادامه تحصيلات (879/.) ارتباط مستقيم و معناداري در ميزان گرايش جوانان به تاخير در ازدواج دارند. در حالي كه متغير سبك فرزند پروري خانواده (796/0-) و درآمد جوانان (804/.-) ارتباط غير مستقيم و معناداري در ميزان گرايش جوانان به تاخير در ازدواج دارند. براي بررسي متغير جنسيت با ميزان گرايش به تأخير در ازدواج از آزمون مقايسه ميانگين (آزمونt) استفاده شده كه نتايج مطالعه نشان داد سطح معني داري گزارش شده از 05/0 بزرگتر است، بنابراين گرايش جوانان به تاخير در ازدواج بر حسب جنسيت تفاوتي نشان نداده است بنابراين به عبارت ديگر؛ گرايش به تاخير در ازدواج بين دو جنس دختر و پسر با همديگر متفاوت نيست و ديد يكساني نسبت به تاخير در ازدواج دارند.