اثربخشي واقعيت درماني بر استرس ادراك شده كودكان داراي اختلالات يادگيري

هدف از اين پژوهش، تعيين اثربخشي واقعيت درماني بر استرس ادراك شده كودكان داراي اختلالات يادگيري بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بوده است. جامعه آماري كه شامل كودكان داراي اختلالات يادگيري شهرستان پرديس در سال 1400 بودند، تعداد ۳۰ نفر كودك به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و سپس به پرسشنامه‌ استرس ادراك شده پاسخ دادند. پس از اجراي پرسشنامه‌ها، آزمودني ها به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. آزمودني هاي گروه آزمايش، به مدت 8 جلسه تحت مداخله با رويكرد مبتني بر واقعيت درماني گلاسر قرار گرفتند. طي اين مدت، مداخله اي بر روي گروه كنترل صورت نگرفت. پس از پايان مداخله، از هر دو گروه، مجددا مورد ارزيابي قرار گرفت. به منظور تجزيه و تحليل داده هاي حاصل از پژوهش، از روش آماري تجزيه و تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته ها نشان مي دهد كه اثر آموزش واقعيت درماني گروهي بر استرس ادراك شده، پس از نمرات ميانگين هاي دو گروه بر اساس نمره پيش آزمون و پس آزمون، از لحاظ آماري معنادار مي باشد. بنابراين مي توان نتيجه گرفت آموزش واقعيت درماني بر استرس ادراك شده كودكان داراي اختلالات يادگيري تاثير دارد.