بررسي اثربخشي خودگوئي هاي دروني مثبت بر افزايش تحمل پريشاني و خود تنظيمي شناختي عمومي زنان داراي ام اس (MS)

هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي خودگوئي هاي دروني مثبت بر افزايش تحمل پريشاني و خود تنظيمي شناختي عمومي زنان داراي ام اس (MS)بود. روش تحقيق پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري بود. جامعه اين پژوهش شامل كليه زنان داراي بيماري ام اس شهر اصفهان 1400بود. روش نمونه گيري در اين پژوهش به صورت نمونه گيري در دسترس بود. نمونه پژوهش شامل دو گروه آزمايش (15 نفر) وگروه كنترل (15نفر) از زنان داراي بيماري ام اس شهر اصفهان بود. ابزار گردآوري داده ها در اين پژوهش پرسشنامه تحمل پريشاني و خود تنظيمي شناختي بودند. براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهش و پاسخ به پرسش‌هاي پژوهش از روش آماراستنباطي كوواريانس چند متغيره به كمك نرم افزار اس پي اس اس 24 استفاده شده بود. يافته هاي پژوهش نشان دادآموزش خودگويي هاي دروني مثبت بر تحمل پريشاني(اندازه اثر 99/0)، خودتنظيمي شناختي(67/0) موثر است. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه خودگوئي هاي دروني مثبت بر افزايش تحمل پريشاني و خود تنظيمي شناختي عمومي زنان داراي ام اس (MS) تاثير دارد. نتيجه اين پژوهش حاكي از آن است كه آموزش خودگوئي مثبت دروني نه تنها بر دو متغير (تحمل پريشاني و خود تنظيمي شناختي عمومي) زنان داراي بيماري ام اس (ms) تاثير مثبت و معناداري داشته بلكه تاثير و دوام هم داشته است.